|
Huub van der Lubbe
25 augustus 2008 - Psychologie Magazine
Hij dicht en zingt graag over de grote thema’s in zijn leven.
En al heeft hij naar eigen zeggen weinig muzikaal talent,Huub van der Lubbe(55) is daar ver mee gekomen. Een gesprek over schoonheid en het wereldleed: ‘Ik hoor bij de mensen die in het goede blijven geloven, tegen beter weten in.’
Wie ben je?
‘Ik ben een mens van de lange weg. Net als de voetbalclub waar ik als kind op zat: gvo, Gestaag Volharden Overwint. Mijn talent is vrij beperkt, maar met heel lang heel hard werken heb ik toch wat weten te bereiken in het leven. Op muzikaal gebied ben ik bijvoorbeeld helemaal niet goed. Heel langzaam heb ik dat moeten leren. De muzikanten met
wie ik werk, dat zijn van die godvergeten talenten, die voelen alles vanzelf aan, dat kan ik echt niet. In
de loop der jaren heb ik aardig wat bijgeleerd, maar ik moet er nog steeds moeite voor doen.
Ik moet het hebben van een soort linkmiegeligheid: met de paar talenten die ik heb, weet ik iets in elkaar te flansen dat heel wat lijkt. Ik ben altijd eindeloos aan het puzzelen, slopen en weggooien als ik een gedicht of lied schrijf. Van de vier teksten die ik maak, levert er uiteindelijk maar één iets op. Maar dat vind ik niet erg. Ik ga gewoon door tot ik van niets iets heb gemaakt. Dát moment is het mooiste wat er is: dat je jezelf zo beknopt en treffend weet uit te drukken dat het andermans hart raakt. Het leven is warrig en schimmig, maar daar zetten we met De Dijk iets tegenover wat helemaal klopt. Het contact tussen ons en het publiek is heel direct, dichter bij elkaar kun je als mensen niet komen volgens mij: de overtreffende trap van liefde.
De behoefte om dit alles tot stand te brengen komt voort uit mijn oorspronkelijke verlegenheid.
Er zat altijd van alles in mij, maar ik durfde het nooit zo te laten zien. Bij ons thuis diende je vooral zo verschrikkelijk gewóón te zijn. Terwijl ik me juist aangetrokken voelde tot die gekke kant: circus, clowns, toneel. Het liefst wilde ik ontsnappen. Dat gevoel had ik al op mijn vierde.
Mijn vader was boekhouder, altijd in de plooi, maar hij deed ook aan amateurtoneel. Als ik hem op toneel zag, was hij ineens veel vlotter en liet hij veel meer van zichzelf zien. Diep in zijn hart was hij liever acteur geworden, maar toneelmensen kwamen uit
toneelfamilies, daar hoorden wij niet bij. De grap is dat ik later ging werken met de kinderen van die bekende acteurs van vroeger. Dat voelde wel als een overwinning......
Gepubliceerd met toestemming van Psychologie Magazine, www.psychologiemagazine.nl
Wil je het volledige interview graag lezen dan kun je dit nummer nabestellen via de klantenservice, tel.: 020-5518718, of mail: psychologie.abonnement@weekbladpers.nl
Geschreven door: Edwin Oden
| |
Als jij het niet meer weet
