De Dijk is een Nederlandse band uit Amsterdam, die al sinds begin jaren '80 Nederlandstalige popmuziek maakt. Hun stijl is te omschrijven als een mix van soul, blues, rock en chanson. De groep is genoemd naar de Amsterdamse Zeedijk. De band, opgericht in 1981, bracht zijn eerste album uit in 1982. De band kwam voort uit de in 1975 opgerichte Nederlandstalige band Stampei. Bron: Wikipedia Nu of Nou oktober 2019       Dwars door het lege land van Texas       Tot in Moskou en daarna       Van de Surinaamse jungle       Naar de kust van Puglia De Dijk heeft overal ter wereld gestaan. In kroegen en in stadions. Aan de waterkant en op het Rode Plein. Ze maakten een plaat met de legendarische Solomon Burke, ontvingen vele gouden en platina albums en wonnen alle prijzen die er zijn. De roots van hun muziek liggen in the Deep South: New Orleans, Muscle Shoals en Memphis, Tennessee.    Maar voor het nieuwe album kwamen ze thuis.       Dat blauw aan de hemel       Die schitter van zon       In het zilveren water       En wij hier op ons balkon Die momenten van Hollands geluk. Huub van der Lubbe koestert ze, nu het nog kan. Een nazomeravond op het balkon, met een glas wijn en het bronsbruine gezicht van zijn geliefde. Hij weet: Het is nu, nu of nou. Dit is maar één keer. Dit nu is er maar eens - eens en nooit weer.    De poëzie van elke dag. Heel dierbaar, heel dichtbij. Niemand doet dat mooier dan De Dijk. Hun liedjes zijn de soundtrack van ons straatbeeld. Het album is klaarwakker. Hier staat een band die net is uitgevonden en altijd heeft bestaan. De fonkelnieuwe melodieën klinken even logisch als een oude sofa. Net kende je ze nog niet. Nu zijn het je beste vrienden.    Nu of Nou is opgenomen in Studio 150, die na jaren in de Jordaan is verhuisd naar de tot in elk detail gerenoveerde Bethlehemkerk in Amsterdam Noord. Het geluid is volmaakt. Elke noot hangt helder in de hoge ruimte. Je hoort de warmte en de kleur van het glas in lood. Alle nummers stonden er in een of twee takes op, de hele band tegelijk, inclusief soms drie blazers en zelfs een strijkkwartet.    ‘Het begint altijd met de teksten van Huub,’ zegt toetsenist Pim Kops. ‘Dat was al zo toen hij ze nog faxte. Dan gaat iedereen er muziek bij maken. Wie met welke tekst aan de gang gaat spreken we niet af. Als we bij elkaar komen hebben we dus soms drie composities op dezelfde tekst. We gaan er pas mee verder als er een klik is tussen de tekst en de muziek. Als ze elkaar beter maken.'    Het resultaat: elk liedje is een spel van vraag en antwoord. Een constant gesprek tussen de zanger en de muzikanten, tussen de muzikanten onderling. De smartelijke uithaal en de vrolijk stuiterende blazers. De tikkende snaredrum en het wiegen van de wurlitzer. Dat ranke gitaarloopje en het hakken van de riff. Totdat opeens iedereen, zoals alleen De Dijk dat kan, weer overdonderend samenvalt. Drummer Antonie Broek, zegt Pim, is wat bij toneel de regisseur is. Hij arrangeert alle nummers en hakt de knopen door. ‘Tegen de tijd dat we aankomen in de opnamestudio, waar je al die tijd naartoe leeft, dan zijn alle veren gespannen.’    De schoonheid van het nieuwe album ligt in wat de mannen níet doen. Kaal is hun muziek nooit, maar zelden klonk de band zo uitgekiend. Ze houden zich hoorbaar in. Ze liggen voortdurend op de loer maar pas op het laatste moment slaan ze toe.    ‘Als je muziek maakt zijn er altijd twee vragen,’ zegt Antonie. ‘Waarom zou je dat doen? En: waarom zou je dat eigenlijk niet doen? Vaak kozen we voor dat laatste. Onze nummers zaten altijd best vol omdat iedereen zo lekker zat te spelen.’ Hij grinnikt. ‘Deze keer was mijn uitgangspunt: als het niet echt hoeft, laat het dan maar weg. Ik zei: doe maar even een tijdje helemaal niets totdat het echt moet. Ik heb dat zo vaak gezegd, het leek bijna alsof ze niet meer durfden. Maar nu ben ik heel blij dat het gelukt is om to the point te zijn.’    Zoals Uitzicht. Een van de nieuwe klassiekers op de plaat. Over iemand die er niet meer is. De band loopt op kousenvoeten door de kamer, voorzichtig, geen herinnering mag omgestoten. Het is een lied van verlies en troost tegelijk. Iedereen lijkt nog steeds hetzelfde te doen. Toch is het anders - heel anders dan toen. Alsof ze het over zichzelf hebben.    Wat niet verandert: De Dijk is er voor ons allemaal. Dat grote hart van Huub destijds was geen bluf. Eerder een vaststelling. En een belofte, een note to self. Hij heeft veel meegemaakt intussen. Het leven geeft veel en neemt nog meer. De toekomst oogt niet vrolijk. Ik zie de rommel drijven op de golfslag van de tijd. Er zijn momenten dat hij denkt dat het mooi is geweest. Maar nee. Ze zijn nog niet klaar. Hij is wakker. Zijn vrienden zijn wakker. Ze hebben een plaat gemaakt waarop ze zoveel ruimte openlaten dat er des te meer plaats is voor ons.       Blijf, blijf nog even       Blijf nog even voor je gaat       Dan schenk ik iets in       Dat makkelijk praat       We maken geen haast       Ook al is het al laat Chris Keulemans New York 1990 Moskou 1997 Austin 2001 Antillen 2007 Antonie Broek drums Hans van der Lubbe bas Pim Kops toetsen/gitaar Nico Arzbach gitaar Huub van der Lubbe zang Met Jelle Broek gitaar De Nieuwe Dijkhorns Roland Brunt sax Peter van Soest trompet Organisatie Eva de Nijs kantoor Wanda Bommer boekingen Marcus van der Kloet financiën Jantien Keunen management Crew Arwin Wensveen tourmanagement Ronald Koster zaalgeluid Jan Schreur licht Marc Monteiro monitor Phil Lewis backline/audio Pattu Sprenkeler trailer/backline Michel Bakker assistent licht