|
'Huub speelt liever tien keer in Paradiso dan een keer in Ahoy'
29 maart 1997 - Volkskrant
Zonder het kritisch vermogen van De Dijk is zanger Huub van der Lubbe niets, zegt hij. 'Als de jongens zeggen dat ze iets niet leuk vinden, dan mopper ik wat, maar snap het uiteindelijk zelf ook wel.' De Dijk is weer op tournee, ter gelegenheid van haar tiende album. 'We spelen liever tien keer in Paradiso dan een keer in Ahoy'.
Hij was er net niet, deze keer. 'Dat steekt soms op één regel maar we moeten streng zijn.' Huub van der Lubbe had voor De Stand Van De Maan twee ballades geschreven, geen van beide zou het onlangs verschenen tiende album van De Dijk halen. 'In een liedje moet je toch een paar keer het gevoel hebben van poeh, wat gebeurt er hier. Anders kun je het beter niet opnemen. Als de jongens zeggen dat ze iets niet leuk vinden, dan mopper ik wat binnensmonds, maar snap het uiteindelijk zelf ook wel.'
Zonder een echte ballade is De Stand Van De Maan 'een lekkere rock 'n roll plaat' geworden. Eerst waren er de teksten van Van der Lubbe. 'Daar maakte ik zelf thuis op vier of acht sporen een nummer van. Ik bedenk een paar akkoorden en een melodie, daarna ga ik naar onze drummer Antonie Broek. Die maakt er een arrangement bij. Hij bepaalt de stemming van de nummers. Heel belangrijk, want een arrangement is toch de uiteindelijke inrichting van de ruimte. Wordt het een café of een feesttent? Dat wordt bepaald door het werk van Antonie en de rest.'
Die rest, de andere vijf leden van De Dijk blijven, ook nu de promotie voor het nieuwe groepsalbum in volle gang is, in de luwte. 'Ga jij die interviews maar doen Huub', zeiden ze zoals gewoonlijk. Wat niet wil zeggen dat ze niet belangrijk zijn. Want 'zonder het vakkundig en kritisch vermogen van de band, ben ik niks', meent Van der Lubbe, die nooit denkt aan een solocarrière.
'de teksten zijn geschreven om muziek van te maken', schreef hij in het voorwoord van zijn eind 1995 verschenen bundel songteksten Melkboer Met De Blues. Het boek leverde hem tal van invitaties voor literaire activiteiten op, iets waarover Van der Lubbe zich nogal heeft verbaasd. 'Je komt in een heel ander circuit te zitten. Raar dat daar een boek voor nodig was, want die teksten waren er natuurlijk al lang. Maar in de wereld geldt dat je pas bestaat wanneer je een boek gepubliceerd hebt. Is dat er, dan wordt je in de groep opgenomen, alsof je er altijd al geweest bent.'
Dat kortstondige vertoeven in een ander wereldje, beviel Van der Lubbe overigens wel. 'Het is leuk om er in rond te hangen, zonder dat je echt iets van ze verwacht. Ik hoef immers niet te schrijven, want ik ben popzanger. Ik kan het aanschouwen en er wat van opsteken. Het omgaan met een toch heel ander slag mensen inspireert mij wel.'
Het zware werk was ook nu weer het maken van een nieuwe plaat. Volgens Van der Lubbe vooral een bevalling, waar hij het optreden juist als een jaarlijks feestje ter ere van een verjaardag beschouwt. 'Hadden we de nummers voor de plaat klaar, dan werd de volgorde ineens het belangrijkste dat er op aarde was. Stond die eenmaal vast, dan gingen we aan de hoes denken. Dat ik me om de kleur blauw nog eens zo druk zou maken, is achteraf wel lachwekkend. Maar al dat gedoe om futiliteiten vind ik wel een prettig soort opwinding.'
Het optreden, dat doet er voor Van der Lubbe écht toe. Dan gaat het gebeuren. 'Je kunt overal van zeggen: dat komt morgen wel. Alles is altijd zo afgedekt, niks komt er meer op aan. Alleen tijdens het optreden gaat het om het moment zelf, dan zet je jezelf de duimschroeven aan en is er geen weg meer terug.'
Met die instelling begon De Dijk vorige week weer aan haar zoveelste tournee langs de grotere zalen van het Nederlandse clubcircuit, die ook deze keer zullen vollopen. Van het vorige album van de Dijk De Blauwe Schuit zijn er een slordige honderddertigduizend weggezet. De groep zou makkelijk een sporthal als Ahoy kunnen vullen. Van der Lubbe:' Nee bedankt. Ik speel liever tien keer achter elkaar in Paradiso dan één keer in Ahoy'. Dat doe je als je snel wilt verdienen.' Maar dergelijke ambities heeft De Dijk nooit gehad. 'Vijftien jaar geleden ging het zo van: Gôh, spelen we volgende week in clubhuis De Snuivert, laten we snel gaan repeteren. Zo gaat het nog steeds, dat grote denken heeft er bij ons nooit zo ingezeten. Door te kiezen voor Nederlandstalige teksten, valt het buitenland automatisch af.'
Toch heeft de groep al diverse malen in de Verenigde Staten gespeeld, en werd de groep deze zomer uitgenodigd op te treden in Sint Petersburg. 'Dat zijn cadeautjes waar we met volle teugen van genieten', erkent Van der Lubbe. 'Wij denken nooit: alweer ver van huis. Eerder: tjee, wat leuk, eindelijk eens een hotelkamer.
Het gemopper van veel internationale sterren over het zware bestaan van popmuzikant, altijd maar in de bus te moeten zitten en je vrouw nooit meer kunnen zien, is hem toch al vreemd. 'Ik kan doen wat ik het mooiste ter wereld vind, muziek maken, en altijd 's morgens mijn kind weer naar school brengen.'
Van der Lubbe heeft het altijd al dicht bij huis gezocht. Toen hij vroeger via de radio kennismaakte met een soulzanger als Otis Redding, was hij geschokt. Ongehoord mooi maar wel heel ver weg. James Brown en John Lee Hooker, daar kon hij alleen maar verpletterd door raken. Was dat ook muziek? Niet iets waar hij zichzelf toe in staat achtte. Cuby & The Blizzards en The Outsiders met Wally Tax, dat kon hij nog wel watten. Die Nederlandse Bands maakten van popmuziek weer gewone-mensenwerk, iets wat Van der Lubbe ook nog wel zou kunnen.
'Tijdens het straatvoetbal wilde iedereen die spits van real Madrid zijn, terwijl ik juist liever Arie de Oude van DWS was. Daar kon ik me nog iets bij voorstellen, maar Spanje stond te ver van me af.'
Dat De Dijk in het Nederlands zingt heeft daar iets mee te maken. 'Vroeger zong ik nog wel eens in het Engels, voor de lol vertaalden we eens wat liedjes, en ik zag hoe het publiek ineens opveerde uit zijn stoel toen My Way ineens Op eigen Houtje Heette. Het Nederlands werkt veel directer, ik kan precies de juiste woorden gebruiken, en de luisteraar voelt zich meteen aangesproken.
'Dat is het voordeel dat wij hebben boven de jongens van een groep als U2. Zij kunnen nooit echt dichtbij komen. Wij wel. Een à twee keer per jaar komen we langs en voelen we ons van half Nederland even de buurjongen.'
Geschreven door: Gijsbert Kamer
| |
Als jij het niet meer weet
