|
Vrouwen zijn de baas
03 november 1997 - Elle
Bestaat eeuwige liefde? En is de gitaar echt het verlengstuk van de penis? Prangende vragen van schrijver Ronald Giphart aan Huub van der Lubbe, zanger van De Dijk. Een gesprek over seks, poezie & Rock 'n Roll. 'Vroeger, toen men nog niet spreken kon, at men en had men seks. Toen kwam de taal.'
Wanneer ik 's nachts zit te schrijven zet ik meestal één nummer van één band op repeat, want op deze manier ontstaat er een muziekstuk dat me een dus danig vertrouwd gevoel geeft dat ik het niet meer hoor. Een van die nummers was 'Ik kan het niet alleen' dat ik grof geschat meer dan duizend keer heb gehoord. Grote stukken uit mijn boek Giph heb ik geschreven terwijl jouw stem me toezong, Huub.
'Aha... Aha...'
Je Incasseert dit compliment een beetje mat.
Ja, sorry. Het is nog vroeg. Ik ben een beetje du£ Ik ben niet de meest ideale persoon om te interviewen. Zelf heb ik ooit het plan gehad om iedereen die maar iets met rock 'n roll te maken had te interviewen. Roadies, managers, clubeigenaren, noem maar op. Als ik aan rock 'n roll denk, denk ik namelijk in de eerste plaats aan toeren, slepen met spullen, tatoeages, sleutelbossen, lachen. Dat plan heb ik helaas moeten laten varen toen ik er achterkwam hoe moeilijk interviewen is.'
Wordje niet moe van die term 'wrock 'n wroll'? Is die term niet gedevalueerd, n u op Kooptelevisie een kalende vijftiger 'Wrock'- CD's aanprijst?
'Ja, het wordt wel erg makkelijk in de mond genomen. En het is... ja... Het is moeilijk te zeggen wat rock 'n roll nu feitelijk is. Voor mij is het met je vrienden in een auto stappen om ergens bij een tent die je niet kent muziek te maken voor een groep mensen. En dan tot de bodem gaan. Daar heb je muziek bij nodig, en teksten. Als je twee keer per optreden een seconde het gevoel hebt dat je zweeft! Dat is mijn doel! We zijn nu vijftig jaar aan het repeteren, we spelen dit weekend nu voor de vierde keer, maar toch: Bam! Dit! Dit gevoel! Die enkele seconden dat je zweeft! Nou, als je dat twee keer tijdens een optreden meemaakt, ben je rijk. Dan beleef je iets waarvan je weet dat anderen het niet hebben.'
Hoe ben je in de rock 'n roll terecht gekomen? Ben je zelf roadie geweest?
'Zo ben ik begonnen, lang geleden, als roadie bij de Dizzy Malis Band. Het was erg blits om erbij te horen. je denkt als roadie toch dat het succes van de band afstraalt op de helpers van de band. Toen ik nog roadie was en ik in de buurt van de boxen rondliep, dacht ik: ze kunnen het toch wel zien dat ik erbij hoor? Maar dat kunnen ze dus niet zien. Ik heb dat een paar weekenden gedaan en toen wist ik genoeg. Je moet gewoon op het podium staan, dat werkt veel beter.'
Wat is het toch dat mannen die op een podium staan zo'n erotische uitstraling hebben? Is een gitaar het verlengstuk van de penis?
'Het zijn inderdaad vrouwen die vooraan staan, maar dat is niet typisch voor rock'n roll. Het zijn altijd vrouwen die mannen moeten overhalen om mee te gaan naar wat dan ook. Vrouwen die tegen mannen zeggen: joh trek dat andere hemd aan, dat staat zoveel leuker. Wat ik er vanuit mijn positie op het podium van zie: het zijn altijd de vrouwen die willen dansen. Die staan vooraan. Die pendelen dan af en toe naar achter om hun vent bij de bar weg te halen. 'Ga mee dansen!, Ja hé, ik sta nu effe bier te drinken met m'n vrienden.' Dan gaan die vrouwen weer naar voren. En zo'n drie nummers voor het einde hebben die gasten genoeg bier gedronken om ook te durven dansen. De vrouwen jagen de hele zaak aan.'
Sonnet voor een liefdesnacht
Is het een goedgevoel om gewild te zijn?
'Ja, dat is geen vervelend gevoel. Maar de consequenties die eraan verbonden zouden zijn, vind ik helemaal niet prettig.'
Wat zijn die dan?Ik kan me van Herman Brood een oude documentaire herinneren die ik echt geweldig vond. Ik was toen een jaar of vijtien en ik zag Brood wakker worden in Enschede. In een vreemd bed. Bij een vreemd meisje. Dat leek me toch jaren lang het mooiste dat je kon overkomen. Gebeuren dat soort dingen nu echt alleen maar omdat iemand met een gita r op een podium staat? Tom jones heeft weleens gezegd: al die vrouwen bieden zich aan en hopen er uitgepakt te worden, zodat ze zich dan beter kunnen voelen dan andere vrouwen.
'Ja, dat speelt mee denk ik. Niet alle vrouwen zijn hetzelfde, maar je hebt ze erbij. Ik denk dat het veel meer een spel is, dan dat het ook waar moet worden. Voor mij geldt: ik ben dik tevreden met het spel. Ik denk dat als ik in Enschede wakker zou worden, er door mijn kop zou schieten: wat heb ik nu weer gedaan? Dan moet je dat allemaal weer gaan uitleggen. 'je weet het: ik zit in een band...' Nee, dat zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen. Volgens mij werkt het niet echt zo. Natuurlijk heb ik ook weleens gedacht dat die vrouwen makkelijk... Dat je denkt: al die vrouwen vooraan... Dat die iets met je zouden willen….Nou, daar heb ik het dus een keer met een vrouw over gehad, en wat zij mij vertelde vond ik heel verhelderend en tegelijkertijd ook erg benauwend. Ik vertelde haar dat ik een beetje zat met al die aandacht van die meisjes die naar me staan te kijken. Toen zei zij: hoho, wacht eens even. jongens denken misschien wel: shit, ik wou dat ik daar stond, maar vrouwen kijken helemaal niet met het idee: was dat mijn vriend maar. Vrouwen kijken met het idee: was mijn vriend maar zo.' Dat verklaart nog veel meer waarom die jongens bij de bar hangen.
'Die vrouwen denken: deed mijn vriend nu maar eens zo leuk. Zei die nu maar eens: ik hou van
jou.'
Op zo'n mooie manier. Ik vind dat je erg mooie liefdesliedjes geschreven hebt..
'De meeste gaan over mijn eigen vrouw!'
Dat wilde ik op zich niet vragen. Is rock 'n roll de geschikte manier om liefdesgevoel uit te dragen?
'Niet per se rock 'n roll, maar muziek zeker. Schubert kan ook heel geschikt zijn. Al moet ik toegeven dat rock'n roll voor zeker negentig procent over vrouwen gaat.'
Waarom lokken vrouwen dat uit? Is dat alleen maar een kwestie van hormonen? Ik bedoel: hebje weleens een vrouw versierd via een liefdeslied?
'Mijn eigen vrouw. Na de eerste nacht samen had ik de volgende dag een gedicht voor haar. Dat is geen liedje geworden. Het was een sonnet.'
Is dat een vorm van hoofsheid?
'Ja. je bejubelt en bezingt. Er zijn andere manieren om je bewondering tot uiting te brengen dan alleen lichamelijke.'
Heeft dat erin gezeten, dat je dichter had kunnen worden?Je hebt vorig jaar een bundel liedteksten gepubliceerd. Sommige kende ik niet van muziek, dus die heb ik gelezen als gedichten.
'Ik wilde heel graag dichter worden. Tegen de tijd dat ik er zo'n beetje achter was hoe de praktijk van de gemiddelde dichter eruit zag, dacht ik: nou, dat moet leuker kunnen. En bovendien denk ik niet echt de kwaliteiten in huis te hebben om een dichter te zijn..Voor mij was een dichter…. Ik liep vroeger met mijn moeder soms langs de Oudemanhuispoort, en dan zagen we daar van die mannen lopen met zwarte coltruien, slonzig haar en baretten. Dan vroeg ik aan mijn moeder wat dat voor mensen waren. 'O,' zei ze, 'dat zijn dichters...' Toen dacht ik: het ziet er zo mooi uit, dat wil ik ook.'
Je schiijft inmiddels je poëzie in liedvorm. Wat is je doel? Getuigenis afleggen? Voetstappen achterlaten?
'Waarom ik de dingen opschrijf, is om ze niet voorbij te laten zijn. Dingen die om wat voor reden dan ook bijzonder waren. Mensen die je gekend hebt. Als je niets met die gegevens doet, gaan ze voorbij. Mijn liedjes zijn een remedie tegen melancholie.'
Is een liedje een middel om wat verdwijnt te behouden?
'Zo is het. En ook: iets is pas echt geweest als je er een lied over gemaakt hebt. Dan heeft het echt bestaan. Ik houd een dagboek bij. Omdat ik bepaalde dingen niet wil vergeten.'
Nu schrijf je erg herkenbaar. Ben jij een profeet van het dagelijks leven?
'Ik wil de dingen van hun opsmuk bevrijden. Ik wil de dingen zo gewoon als ze maar zijn kunnen bezingen. Dat werkt voor mensen ook heel bevrijdend. Dan zeggen ze tegen me: zoals je het zingt, zie ik het ook. Of ze zeggen: dat gaat over mij. Het is een mooie functie om voor mensen hun gevoelens te verwoorden. Dat is echt mooi. Ik ben daar trots op. Ik mag voor een heleboel mensen zeggen hoe ik erover denk, en dan blijken veel mensen er hetzelfde over te denken.' Dochter als graadmeter
De pers heef jullie niet altijd even wel willend besproken. Raakt dat je?
'Grof gezegd bestaat de muziekkritiek uit intellectuele VPRO-figuren, die er vaak een sport van lijken te maken om over totaal onbe kende muziek enorm hoog op te geven. Dat maakt een bandje dat in het Nederlands zingt bij voorbaat niet interessant. Dat bandje kun je drie keer in de week zien, en dat kan dus niet goed zijn. Als band ben je met z'n vijven, en kunnen we deze kritiek dus heel goed pareren. Met z'n vijven komen we erachter wat de achtergrond is van een slechte recensie. En daarbij hebben we altijd gedacht: laat ze maar schrijven, als het publiek maar komt. Dat is de echte graadmeter.'
Je bent getrouwd en je hebt een dochter van 10. Wat vindt zij van jouw muziek? Is zij een goede graadmeter?
'Ze was natuurlijk altijd fan, maar laatst zei ze: 'ja, papa, ik ben fan van Linda, Roos en Jessica en van de Spice Girls, maar van jullie weet ik het niet. Ik vind het wel hartstikke goed, maar ik voel me geen fan.' Ik antwoordde: jij bent mijn dochter, je hoeft helemaal geen fan te zijn.'
Heeft je dochterje leven veranderd? Ik vraag dit omdat mijn genetisch erfmateriaal en dat van mijn vriendin al enkele maanden samen optrekken in mijn viendins buik.
'Nou kerel, dat wordt heel erg leuk. Met een kind verandert er heel veel. Bij mij had het het effect dat de dingen opeens allemaal terzake deden. Dat je echt iets had waar je het voor deed. Gezien de tijd die een kind kost, heb je geen moment meer voor flauwekul. Je leert heel scherp zien wat nonsens is en wat er echt toe doet. Ontzettend op jezelf gefixeerd zijn, dat is flauwekul. Dat iedere poep die je laat belangrijk is of belangrijk gemaakt moet worden. Een kind verlost je van een hoop drukte om je ego.'
Heb je over je dochtergeschreven?
'ja, ze weet wanneer de liederen over haar gaan. Dan vraagt ze: 'Mama zegt dat je dat nummer voor haar hebt geschreven. Dat is toch niet zo, dat heb je toch voor mij geschreven?' Mooie gesprekken.'
Ben je anders over vrouwen gaan denken toen je een kind kreeg?
'Vrouwen kunnen leven geven en mannen niet. Ik vind dat mannen ten opzichte van vrouwen zo onvermogend zijn. Mannen compenseren dat door te zeggen: oké, jij bent zwanger, dan gaan wij de wereld eens even piekfijn in orde maken voor jou. En dan maken al die kerels er een zooitje van. Misschien zijn mannen erg afgunstig. Mannen doen alsof ze de baas zijn, maar ze weten in hun hart dat vrouwen de baas zijn.'
Eigenlijk vind je mannen maar kinderachtige wezens.
'Ja. Zoals mannen zich met hun auto's kunnen bezighouden. Optrekken van 0 tot 1 00 in vier seconden, of zo. Dat snap ik niet.'
Als jullie met de band onderweg zijn, is de sfeer dan anders dan met een vrouw erbij?
'Mannen onder elkaar is heel bijzonder, maar dat kan makkelijk afglijden naar een soort platheid. Bij ons krijg je daar nooit de gelegenheid voor. Onze manager is een vrouw en zij rijdt de auto. Dat werkt op een heel gezonde manier corrigerend.'
Billen bij elkaar
Renate Dorrestein zegt dat mannen voor 70% homoseksueel zijn. Ze praten, lachen, sporten en nietsen het liefst met mannen, en voor die overige30% hebben ze vrouwen nodig.
'Daar heb ik ook weleens theorieën over gehoord van homoseksuele jongens met wie ik een tijd ben opgetrokken. Een vriend van mij was gevraagd om piano te spelen bij The Hot Peaches, een vrolijk militante gay groep uit NewYork. Ik kon ook goed met ze opschieten, en ben met ze naar München geweest. Dat is voor mij heel waardevol geweest. Om erachter te komen... Nou ja, om homoseksuelen echt te spreken. Dat kende ik toch eigenlijk helemaal niet. Als je eens een homo zag lopen, dan maakte je een grapje als: billen bij elkaar. Alsof iedere homo je in je kont zou willen neuken. Ik heb het nu wel over vijfentwintig jaar geleden. De jongens van de band hebben mij uitgebreid verteld: ja maar Huub, is je dan nooit opgevallen dat mannen altijd met mannen optrekken en vrouwen met vrouwen? Dat heeft bij mij toen een hoop overhoop gehaald. Ik heb me toen afgevraagd of ik zelf homoseksueel was, en als ik het niet was hoe dat dan kwam, en als ik het wel was, hoe het kwam dat ik het onderdrukte. Ik ben zo in een heteroseksueel milieu grootgebracht dat het best zou kunnen dat ik iets onderdrukte dat ik niet kende. Ik besloot toen om het gewoon een keer te proberen. Er is toen een jongen met me meegegaan. Samen hebben we in bed gelegen. Die jongen begon een beetje aan mijn piel te trekken, en ik zei: doe toch maar niet, ik vind het niet zo prettig. De volgende ochtend dacht ik dat ik erachter was: zie je wel, ik ben het dus niet. Ook wel opluchting, want het is een strijd om homoseksueel te zijn, hoor. Toen vertelde ik van mijn nacht aan Ian, een van de jongens van die band. Die hoorde het aan. Ik zei: ik weet het zeker, ik ben het niet. Hij keek mij vorsend aan. 'Did you like the guy?' vroeg hij. Vond ik hem aardig? Neuh, ik vond hem niet aardig. Het was meer om het eens te proberen. lan zei: 'ja maar, je gaat toch geen seks hebben met iemand die je niet aardig vind.' Dat kwam als een klap. Toen had ik nog geen antwoord op de vraag.'
Waarom was het belangrijk voor je om dat te weten?
'Om het leven in volle omvang te leren kennen. Waar die Hot Peaches in hun shows op hamerden: leer jezelf kennen! Leer te leven naar wie je bent. Zo slecht kende ik mezelf, dat ik niet wist hoe en waar ik stond. Ik ben nog steeds dankbaar dat ik die jongens heb meegemaakt. Dankzij hen weet ik nu: ik houd ontzettend van mijn vrienden, maar niet seksueel.'
De liefde die vriendschap heet. Hoe zit het met ik liefde die seks heet? Ik moest je van ELLE daar speciaal naar vragen. Is seks belangrijk?
'Ja, heel. Heel belangrijk. Het is door seks dat wij er zijn. Vroeger, toen de mens nog niet kon spreken, at men en had men seks. Toen kwam de taal, die de strijd aanging met die ongebreidelde seks. Ik merk dat bij wijze van spreken om acht uur's ochtends bij de bakker. Dan sta je daar en merk je dat daar een mooie vrouw staat. Eigenlijk denk je dan: goh, die zou ik wel... Het is dan de cultuur die je er van weerhoudt om achter die vrouw aan te gaan. En gelukkig maar, misschien. Dat je niet om acht uur 's ochtends je broek openknoopt en vraagt 'mevrouw, mag ik even?' en dat zij dan zegt: 'tuurlijk jongen.'
Zou dat een ideale wereldzijn?
'Haha. Nou, het is evident dat vrouwen een remmende functie uitoefenen. Die zitten met de gebakken peren van al die seks. Misschien is cultuur daarom ook wel door vrouwen géinspireerd. Volgens mij is cultuur een vorm van safe seks. Gorter heeft eens gezegd dat hij poëzie maakte om niet te hoeven onaneren. De cultuur baant onze geslachtsdrift in banen.'
Geloofje in eeuwige liefde?
'Of dat in algemene zin geldt weet ik niet. Ik heb liefde die daar aardig in de buurt komt. Niet eeuwig, maar een leven lang. Dat weet je ook niet na een week. Maar na twintig jaar ben ik er in ons geval achtergekomen dat het niet gaat stoppen.
Hoe vindje vrouw het dat je een sekssymbool bent?
'Ze heeft er haar problemen mee gehad. Andere vrouwen die mij claimen in hun hoofd, daar heeft ze wel moeite mee.'
Wat ik me goed kan voorstellen. Is dat angst?Je bent nu 44, misschien zit er een midlifecrisis aan te komen?
'Die is wel zo'n beetje geweest. Hebben we ook gedeeld. Jaloezie speelt natuurlijk mee. 'Dat is mijn vent, afblijven.' Er zij n natuurlijk ontzettend veel leuke mooie vrouwen op al die concerten, maar mijn vrouw heeft zoiets: ze moesten eens weten. Sekssymbool prima, maar zij weet hoe mijn sokken ruiken.
Geschreven door: Ronald Giphart, Frans Jansen
| |
|
|
Als jij het niet meer weet
