|
Een jaar rust voor de dijk
10 oktober 1998 - Algemeen Dagblad
Amsterdam - De Dijk stopt er voor een jaar mee. Zanger Huub van der Lubbe heft het er maar druk mee. Vorige week verscheen de live-cd Voor de Tover, tegelijk met een door hem samengestelde verzamel-cd Het beste van De Dijk.Ook zag een boek over De Dijk het licht: Voor de klik van het moment, met foto's van Bob Bronshoff, die de band twee jaar volgde
Huub van der Lubbe zorgde zelf voor de begeleidende teksten. Daarnaast staat de band, tot eind december, bijna elke avond op het podium. De rest van de tijd mag hij via de media uitleggen waarom in 1999 de agenda van de dijk helemaal leeg blijft.
De cd's en het boek vormen het voorlopige slotaccoord van de Amsterdamse band, die hits scoorde met Mag het licht uit, Ik kan het niet alleen en De wereld is van iedereen. "Het is druk, maar dat had ik eerlijk gezegd ook wel verwacht."
De zanger van De Dijk oogt net zo robuust als de bandnaam klinkt: vierkante kin, blauwgrijze ogen. Hij is daarmee heel erg op zijn plaats in het cafe op het winderige KNSM eiland aan het Amsterdamse IJ. Hij is rusteloos, haalt voortdurend zijn hand door het haar, draait op zijn stoel of peutert aan een plakbandje dat vastzit op het tafelblad. "Ik was degene die binnen de band met dit voorstel kwam. We waren een geoliede machine, waarmee het onvoorstelbare eraf was. We zijn nu 18 jaar bezig en ik wist eigenlijk al hoe het 19de eruit zou gaan zien. We hebben ons altijd ontwikkeld en waren publiek zo altijd een stap voor. Daar slaagden we de laatste tijd minder in. Dus stelde ik voor om een jaar lang te stoppen en de batterijen op te laden. Aan het begin van het jaar 2000n treffen we elkaar weer, hopelijk met een fris hoofd vol ideeen. In eerste instantie schrokken de anderen en waren er bedenkingen. Het vergde wat discussie, maar nu ziet iedereen in dat stoppen in het belang van onze band is."
Over zijn toekomstplannen is Huub van der Lubbe resoluut. Hij wil er niets over vertellen. Tegen niemand. "Wanneer ik ook maar iets zeg over een cd, film of boek word ik daar de rest van het jaar door Jan en alleman aan herinnerd. En van die druk wil ik juist een tijdje verlost zijn. Voor mij even geen verwachtingspatronen. Bovendien zijn de problemen nog niet concreet."
Zal het moeilijk zijn: een jaar zonder aandacht en applaus? Want daar is het zangers toch vaak om te doen? "In mijn geval wel. Aandacht is heerlijk. Tegelijk heb ik en enorme behoefte om me te onderscheiden, niet anoniem te zijn. Dat zat er al vroeg in. Mijn ouders hebben elkaar ontmoet op de rooms-katholieke toneelvereniging in Amsterdam. Wanneer ze daarover spraken, leek het wel lichter en fijner in huis te worden. Het was ook een spannende wereld: de grapjes waren gewaagder, de jurken bloter en de vrouwen weelderiger pgemaakt. Het podium was mijn bestemming, dat wist ik dus al vroeg. Ik heb de toneelschool gedaan en heb enige tijd
gewerkt als regisseur."
Toch knapte Huub van der Lubbe af op de zakelijke, formele wereld van het theater. Hij koos definitief voor de band die hij al een tijdje had: De Dijk. "De combinatie van werk en vriendschap die ik zocht, vond ik daar wel", aldus de zanger, die overigens ook nog te zien was in de speelfilms Brandende Liefde en De Aanslag. Wanneer het gemis van publiek hem te veel wordt, dan zijn er altijd ontsnappingsmogelijkheden. "We hebben wel eens eerder een stille periode gehad, zij het dat die korter duurde. In een daarvan heb ik mijzelf een beetje gitaar laten spelen. Op een avond heb ik me gemeld bij een folkcafe dat een open podium heeft. Voor drie Grieken, vier Russen en een paar Nederlanders heb ik wat liedjes gespeeld. Een handjevol van De Dijk en wat covers." Glimlacht:"Wanneer ik dus echt even een podium moet
ruiken, dan doe ik zoiets."
De kans dat de vrijheid en de rust hem zo goed bevallen dat hij er geen afstand meer van wil doen is volgens de zanger minimaal. "Daar is De dijk mij te dierbaar voor. En dat geldt ook voor mijn collega's." Huub van der Lubbe is het gezicht van De Dijk en daardoor voor velen een idool. In het onlangs verschenen fotoboek Voor de Klik van het Moment staat hij uitgebreid stil bij zijn eigen helden: Harry 'Cuby' Muskee, Wally Tax van the outsiders en Barry Hay van Golden Earring. "Door te vertellen hoe ik opkijk tegen Barry Hay of hoe het optreden van Cuby and the Blizzards mij ooit ontroerde laat ik veel van mijzelf zien. Vertel ik meer, dan wanneer ik eenvoudig de geschiedenis van de band zou oplepelen. Zo boeiend zou dat ook niet
zijn.
"Ik heb De Dijk heel hoog zitten, maar een band is vooral groot en interessant in de ogen van fans. Ga als fan ook nooit de kleedkamer van een idool in. Die loopt daar rond in zijn onderbroek, moe, bezweet en vaak even niet aanspreekbaar. De magie is dan weg. En daar draait het natuurlijk toch om bij een bekende band: de combinatie van muziek en illusie."
Geschreven door: Robert Haagsma
| |
Als jij het niet meer weet
