|
De Dijk is terug met een drietrapsraket
06 januari 2014 - Spits!
De Dijk keert na een jaar pauze terug aan het front met twee geheel nieuwe projecten, gevolgd door het vertrouwde beeld: overal touren, overal spelen. „Aan alles mag je een hekel hebben, maar nooit aan het spelen zelf.”
 "Een boeiende drietrapsraket”, zo vat zanger Huub van der Lubbe de plannen van De Dijk in het nieuwe jaar samen. De band nam heel 2013 vrij, maar keert de komende maanden in drie verschillende gedaantes terug op de podia. Vanaf vandaag touren ze met het klassieke gezelschap Amsterdam Sinfonietta (Breder dan klassiek, alias Dijkers en Strijkers), daarna volgt hun allereerste theatertour (Kijk de Dijk) en tenslotte trapt de band in april een nieuwe ’gewone’ tournee af in de HMH - door Van der Lubbe op oer-Hollandse wijze als Heineken Muziekhal aangeduid. "En na die show gaan we weer als vanouds langs alle Nederlandse podia en feesttenten. Dat kennen we, daar zijn we goed in. Dat zullen we tot onze laatste snik blijven doen.”
Hoewel, ’als vanouds’; Van der Lubbe houdt eigenlijk niet zo die uitdrukking. Het creëert een beeld van een band die het op routine kan en dat is niet de bedoeling. Niet voor niets neemt hij af en toe het initiatief voor een sabbatical, iets waar de andere bandleden niet echt op zitten te wachten. „Nee, zij staan nooit zo te springen om een jaartje te stoppen. Ik vind het af en toe wel nodig. Het is goed voor jezelf, voor de band en voor het publiek. De Dijk moet zich blijven ontwikkelen. En daarvoor moet je af en toe even afstand nemen, andere dingen gaan doen. Als ik na zo’n Dijkloos jaar aan ze vraag: ’hoe was het?’, vonden ze het elke keer weer geweldig. Iemand moet kennelijk even met het idee komen.”
De terugkeer aan het front begint vanavond meteen met een experiment. Samen met de 22 muzikanten van Amsterdam Sinfonietta voert De Dijk zijn nummers uit in een nieuw, klassiek arrangement, en waagt de band zich ook aan een aantal klassieke liedjes. Tijdens het interview zit Van der Lubbe nog midden in de voorbereiding. „Voor de eerste ontmoeting was ik best zenuwachtig. Ik dacht: nu gaan we met échte muzikanten werken, geschoolde mensen. Maar zij bleken hetzelfde gevoel over ons te hebben: echte muzikanten die weten hoe het eraan toe gaat in de rockwereld. Zij lezen alles van bladmuziek, dat kunnen wij helemaal niet, maar wij hebben weer onze eigen taal ontwikkeld om aan te geven dat het harder, sneller of strakker moet. Uiteindelijk bleken we vooral veel gemeen te hebben. Klassieke muzikanten zijn net zo bezeten van hun vak als wij. En als de muziek klopt, glimmen hun koppen net zo hard als die van ons.”
Na de reeks van negen optredens als Dijkers en Strijkers gaat de band met Kijk de Dijk de theaters in. Ook dat is voor het eerst; als één van de weinige Nederlandse bands heeft De Dijk in zijn 35-jarige bestaan zelden of nooit voor een zittend publiek opgetreden. „Los van elkaar hebben we allemaal wel dingen in het theater gedaan, maar als De Dijk hebben we het altijd afgehouden. Mensen moeten bij ons kunnen doen waar ze zin hebben; bier halen, dansen, af en toe er doorheen lullen. Maar ons publiek wordt ook ouder, we kregen steeds meer reacties van: ik trek het niet meer, tot mijn knieën in de bagger in een feesttent en om de haverklap een glas bier in mijn nek. Dus we gaan het maar eens proberen. Een feestje bouwen is leuk, maar het is ook wel eens mooi om je teksten en muziek volledig tot zijn recht te laten komen.”
Zelf is Van der Lubbe die eeuwige tocht langs de feesttenten en popzalen overigens nog lang niet zat. Ook niet op de momenten waarop hij aandrong op een sabbatical. „Nee, nee, zeker niet. Op het moment dat je weer op het podium staat en je ziet al die mensen voor je neus, dan snap je prima waar je het allemaal voor doet. Alleen, er komt meer bij kijken: de reis ernaar toe, het vergaderen, de interviews. Dan heb je wel eens het gevoel dat je even zou willen dat het niet meer hoefde. Maar aan al die dingen mag je gerust een hekel hebben, maar niet aan het spelen zelf. Als dat ooit gebeurt, moet je er onmiddellijk mee stoppen. Dat is immers waar het om gaat.”
Geschreven door: GUIDO VERBURG
| |
Als jij het niet meer weet
