|
De Dijk zinderende muzikaliteit
03 mei 2001 - Haagsche Courant
De Dijk, net terug van een tournee op de Antillen, opent zondag de twaalfde editie van de Haagse KoninginneNach. Dat de groep al vroeg (19.00 uur) het podium bij de Bosbrug beklimt, biedt zowel jong als oud de mogelijkheid iets van de zinderende muzikaliteit mee te maken die tot de vroege uren van zondagochtend het centrum van Den Haag kleurt.
De keuze De Dijk naar de Residentie te halen, lijkt voor de hand te liggen. De live-reputatie van het vijftal is inmiddels legendarisch.
Niemand in Nederland vlamt onder de schijnwerpers zoals De Dijk. "Op het podium staan, heeft onze prioriteit. En dat is eigenlijk altijd zo geweest", laat drummer Antonie Broek weten. "Tegelijkertijd zit er een zekere vorm van verslaving in het, met medewerking van het publiek, tot grote hoogte stijgen. Het klinkt misschien pathetisch, maar zo is het wel. We willen communiceren. En als muzikant wil je spelen. Het waarom daarvan, is niet zo gemakkelijk uit te leggen. Misschien omdat er niets leukers is. Zeker wanneer je tijdens het musiceren het gevoel krijgt aan de perfecte versie bezig te zijn. Zou je elke avond bij de nummers zo’n gevoel hebben, dan bleef er niets meer te wensen over. Op zo’n avond, kloppen na afloop van het concert ook alle cliché’s, die daar over bestaan: ben je ziek, dan ben je na afloop beter, begon je de avond met een chagerijnige bui, dan is hij als sneeuw voor de zon verdwenen.
Antonie Broek, die inmiddels ook een naam heeft opgebouwd als producer en arrangeur, is de eerste om toe te geven dat succes het leven zoveel aangenamer maakt. "Behalve dat je verlost bent van de frustratie dat het niet wil lukken, word je, door bijvoorbeeld de platenmaatschappij, alle vrijheid geboden. Binnen de marges van het toelaatbare kun je gewoon je gang gaan, kun je een live-plaat uitbrengen zoals wij met ‘Voor de tover’ hebben gedaan en die bovendien op dezelfde dag laten verschijnen als de verzamelaar ‘Het beste van...’, maar kun je ook omdat je er achter wilt komen wat voor andere leuke zaken het leven nog heeft te bieden, een jaar vrijaf nemen zoals in 1999. Natuurlijk, het is niet zo dat je nooit meer ongelukkig bent, maar tegelijkertijd is het wel zo, dat je, op z’n zachtst gezegd, in een bevoorrechte positie verkeert".
Hij pauzeert even en zegt dan: "En als je al zolang als De Dijk succes hebt, ben je ook verlost van de druk te moeten presteren. Op het moment dat ‘Wakker in een vreemde wereld’ (1987) een succes was, heb ik daar even last van gehad. Dan kijk je bij elk nummer dat wordt aangedragen achterom en denk je: maar is het wel zo goed als...! Ook door allerlei mensen die ik in die tijd sprak, heb ik geleerd dat het alsmaar vergelijken zinloos is. Daar zitten geen voordelen aan vast. Wat ik wel nodig heb, is tijdsdruk. Dat is, in tegenstelling tot stress, een positieve kracht".
Dat één van de charmes van De Dijk ligt in het improviseren met het eigen geschreven materiaal, heeft met lijfsbehoud te maken. "Op die manier blijft het ook voor ons leuk om dat materiaal over het voetlicht te brengen. Eén van de redenen waarom nummers uit het repertoire verdwijnen, is omdat er geen rek meer inzit. Zo spelen we ‘Mag het licht uit’ nog slechts als geste aan het publiek. In principe is het uit de podiumlijst verdwenen. Maar als er dan iemand in de zaal met een spandoek staat, dan kun je wel hooghartig denken: ‘wij maken uit wat er hier wordt gespeeld’, maar dat is dan tegenover het publiek niet eerlijk. Dan doen we ‘t in de toegiften".
Heel lang - en vooral door Doe Maar gevoed - heeft in Nederland het idee geleefd, dat reggae het best bij het zingen van de Nederlandse taal paste. "Ik meen te weten waar dat vandaan komt", aldus Antonie "Het is namelijk een acceptabel alternatief voor de hoempa, voor zeg maar onze Nederlandse wortels. Reggae heeft mij, zoals Doe Maar er mee omging, echter nooit zo aangesproken. Ik vond funk een beter alternatief, ook door de suggestie die de muziek uitstraalt. Helemaal mooi zou zijn als het in Nederland tot een heel eigen alternatief voor de hoempa zou komen, een soort moderne volksmuziek, want het blijft voor Huub (van der Lubbe) een hele klus om Nederlandse teksten van muziek te voorzien. Dan kan je zeggen: dan stappen we toch over op het Engels, maar dat vind ik wat makkelijk. Uiteindelijk maken we onze platen voor een Nederlands publiek en dat is enorm gebaat bij het feit dat het letterlijk kan volgen wat er wordt gezongen. Natuurlijk kan je ze een paar vage sleutelwoorden voorschotelen, maar als je echt wilt communiceren - en dat blijft toch ons streven - dan moet je gewoon in het Nederlands zingen".
Geschreven door: Hans Piët
| |
Als jij het niet meer weet
