|
Huub mág niet stoppen met De Dijk
28 september 2011 - Dagblad Tubantia
Zaterdag is het dertig jaar geleden dat De Dijk zijn eerste optreden gaf. Op die dag verschijnt ook Scherp de zeis, het nieuwe album van de groep. In de bioscoop ook in Enschede) is Hou me vast te zien, de documentaire die Suzanne Raes over de groep maakte.
Ze werden de afgelopen dertig jaar vaker benaderd door filmmakers, maar altijd hielden ze de boot af. Een documentaire over De Dijk? Waren ze daar interessant genoeg voor dan? Met het oog op hun naderende jubileum zeiden ze uiteindelijk ‘ja’ tegen Suzanne Raes, die eerder onder meer een docu maakte over Green Peace-activisten. Raes mocht De Dijk anderhalf jaar filmen, wat ze daar verder mee deed was haar zaak.
„Ik heb begrepen dat Suzanne aanvankelijke met de handen in het haar heeft gezeten”, zegt zanger Huub van der Lubbe. „Ze was ons al een tijd aan het volgen, maar had eigenlijk nog steeds niets bruikbaars. Dacht: wanneer gebeurt er eindelijk eens iets?”
En toen gebeurde er ineens heel veel. De filmmaakster viel met haar neus in de boter, want 2010 bleek het meest tumultueuze jaar in de geschiedenis van De Dijk. Het was het jaar waarin de groep, heel verrassend, een album opnam met de Amerikaanse soullegende Solomon Burke. Die een paar dagen voor hij met de groep zou optreden in Paradiso, overleed op Schiphol. Maar 2010 was ook het jaar waarin De Dijk bijna uit elkaar ging, zien we in Hou me vast. In de film gaat het zo: Van der Lubbe heeft ernstige twijfels of hij na al die jaren nog wel verder wil met de groep. De onverwachte samenwerking met Burke, die optreden in het buitenland een reëele optie maakt, geeft Van der Lubbe en de zijnen weer vleugels. De al even onverwachte dood van Burke maakt aan alle dromen een einde.
In werkelijkheid ging het iets anders, vertelt Van der Lubbe. Hij had zijn twijfels over De Dijk niet vóór, maar juist ná de samenwerking met Burke. Dat de film een andere chronologie suggereert deert hem niet. „Suzanne zocht een dramatische lijn, dat snap ik wel. Hou me vast is háár kijk op anderhalf jaar De Dijk. Het is haar punt van de taart. Ik zou waarschijnlijk zelf een andere punt hebben aangesneden, maar ik ben geen filmmaker.”
De film staat uitgebreid stil bij Van der Lubbes twijfels. „Met als gevolg dat ik nu al dagen verantwoording moet afleggen aan journalisten. Want hoe zit het nou, wil ik door met De Dijk of niet?”
Achteraf zou hij het misschien wat minder expliciet hebben verwoord, maar dat je als popzanger op leeftijd zo af en toe je twijfels hebt, lijkt hem niet meer dan normaal. „Ik ben 58! En de anderen zijn ook de jongste niet meer. We kunnen wel doen of we nooit doodgaan, maar zo ligt het dus niet. Dan is het toch niet zo raar om zo af en toe de staat op te maken? Waar zitten we? Hoe lang hebben we nog? En wat zou je idealiter de rest van je leven doen? Man, ik maak zulke lijstjes voor mezelf wekelijks.”
En in 2010 kreeg hij het dus, zoals hij dat zelf noemt, op zijn heupen. „We zijn allemaal de muziek ingegaan omdat we het avontuur wilden. Vrijheid! Tegenwoordig is De Dijk een bedrijf waar twintig mensen van leven. Dat is niet helemaal wat ons dertig jaar geleden voor ogen stond. En ja, toeren door Nederland heeft na al die tijd ook wel wat van zijn glans verloren. Ik weet het nu wel: er is geen zaal waar we niet hebben gespeeld. Nog maar eens een rondje Nederland? Op een groepsvergadering heb ik vorig jaar gezegd daar geen zin meer in te hebben. Van die vergadering zit niets in de film, van de nasleep, de paniek en de woede bij de anderen des te meer.”
Volgens Pim Kops en Antonie Broek, toetsenist en drummer van De Dijk, viel het wel mee met die paniek en woede. Hoe dramatisch Van der Lubbes twijfels in de documentaire ook mogen overkomen, zij zeggen er zo langzamerhand wel aan gewend te zijn. „Dit is zeker twintig keer eerder gebeurd”, zegt Broek laconiek. Kops: „Huub is nou eenmaal een twijfelaar.”
Kennen zij zelf ook zulke twijfels? „Tuurlijk twijfelen wij ook wel eens”, zegt Broek. „Maar we twijfelen wel op een andere manier. Huub heeft een heel andere rol in De Dijk. Hij is het gezicht van de groep. Hij voelt een heel andere druk. Ik denk: als we onszelf belachelijk maken, moeten we meteen kappen. Maar ik vind het lekker gaan zo. Voor Scherp de zeis hoeven we ons echt niet te schamen, hoor. Ik heb er zin in die songs live te spelen.”
Van iemand op het kantoor van De Dijk hoorde de drummer dat de groep er inmiddels zo’n drieduizend optredens op heeft zitten. „Dan is een zekere routine onvermijdelijk. Je kunt niet verwachten dat je elke keer weer met z’n allen opstijgt naar het licht, maar het gebeurt echt nog wel eens, hoor.”
De verhoudingen binnen de groep zijn hecht, vertelt Kops. De bandleden komen bij elkaar over de vloer, gaan zelfs met elkaar op vakantie. „En een zoon van mij speelt samen met een zoon van Antonie in een bandje.” De muziek die hun jongens maken, noemt Broek onomwonden ‘ouwelullenmuziek’. „Ik denk wel eens: Jezus, het lijkt De Dijk wel.”
Pim Kops en Antonie Broek zijn relatieve nieuwelingen binnen de groep. „We zijn de Ron Woods van De Dijk”, lacht Kops. De groep bestond ‘al’ een jaar toen zij toetraden. Broek had aanvankelijk grote twijfels. „Ik moest niets hebben van Nederlandstalige muziek, ha ha. Dat vond ik zeikmuziek. En bovendien: met liedjes in de eigen taal kon je toch nooit wereldberoemd worden?”
In Nederland bereikte De Dijk alles wat er voor een Nederlandse band te bereiken valt. Maar daarbuiten bleek zelfs België niet geïnteresseerd. En toen was er in 2010 ineens zomaar zicht op een buitenlandse tour. „Solomon wilde met ons on the road”, zegt Broek. „De Verenigde Staten en Engeland waren nog steeds heel ver weg, maar een toertje door Europa zat er echt wel in. Milaan, Parijs.” Alle leden van De Dijk verheugden zich erop, maar geen van hen zozeer als Van der Lubbe. Opvallend, want hij zou bij optredens met Solomon Burke een heel bescheiden rol spelen. „Maar dat was juist wat me zo aansprak. Eindelijk eens niet de voorman! Ik zag het helemaal voor me. Ik zou Solomon aankondigen: Ladies and gentlemen, here he is, the king of rock & soul, the one and only. En de rest van de avond stond ik met een akoestische gitaar op mijn buik.”
We krijgen een seintje dat het interview moet worden afgerond. Tijd voor die vraag die hem al dagen door iedere journalist wordt gesteld. Hij heeft zijn antwoord klaar: „De Dijk gaat door. Als ik er al mee zou willen stoppen, zouden de anderen dat nooit toestaan.”
Geschreven door: Peter van Brummelen
| |
Als jij het niet meer weet
