|
De Dijk: "Wij maken mensenmuziek, muziek voor de gewone man"
23 mei 1997 - KU Nijmegen
Zonder hoogdravende idealen of opgeblazen pretenties, gewoon muziek maken van en voor de gewone man. En elke avond weer enthousiast, alsof het de allereerste keer is. Dat is het streven van Huub van der Lubbe en zijn groep De Dijk. "Het gaat om de ontroering van de luisteraar."
Bewondering moet je voor Huub van der Lubbe zeker hebben. Ga er maar eens aan staan als 44-jarige. Avond aan avond jezelf weer oppeppen voor opnieuw een concert in een uitverkochte zaal. Wederom diezelfde liedjes zingen, refreinen die hartstochtelijk worden meegebruld. De meisjes van vijftien, de moeders van achter in de dertig, de stoere bierdrinkers, die ene gevoelige student die het bundeltje Melkboer met de blues in de kast heeft staan. En dan is er nog de journalist, de scribent die eigenlijk helemaal niet van De Dijk houdt. Maar er toch niet omheen kan dat 'deze poldervariant op Southside Johnny & The Ashbury Jukes' zich met recht mag verheugen in een massale populariteit.
"Kijk", legt Van der Lubbe uit, "ik moet die nummers iedere avond zo spelen alsof het publiek ze nog nooit gehoord heeft. En misschien lukt het ons nog een keer om een nummer dat iedereen uit volle borst meezingt, zo te spelen dat iedereen er stil van wordt." Saai vindt de zanger het allerminst. "Die happenings in de zalen zou ik voor geen goud willen missen. We proberen nog beter te spelen dan de laatste keer dat de mensen ons gezien hebben." Dat lijkt lastig, want hoe blijf je een uitverkocht huis dat zich al bij voorbaat instelt op een onvergetelijke avond een stapje voor? "Ja, de marges worden steeds kleiner. Maar het kan nog altijd. Het kan altijd nog net een tikkeltje indringender, subtieler of dynamischer. Dwingender en swingender. Of heftiger. Het is aan ons om dat te proberen."
Onderlijf
Heftiger dan de voorgaande negen klinkt in elk geval het meest recente album, De stand van de maan. "Dat moest", verklaart Van der Lubbe. "Dat was de opzet en het is ook gelukt, hard en fel." De welhaast vanzelfsprekende ballade ontbreekt ditmaal dan ook. "We vertikken het om voort te borduren op de succesformule van De blauwe schuit (de vorige cd waarvan ruim 130.000 exemplaren werden verkocht, ja), we willen muzikaal voortdurend groeien. Van mannen als Otis Redding hebben we geleerd om ons muzikaal uit te drukken, maar we hoeven geen soulballad meer te maken om toch soulful te zijn."
Soul daar draait het om in de liedjes van Van der Lubbe. "De Dijk maakt mensenmuziek, muziek van de gewone man. Het gaat om de ontroering, om wat een liedje teweegbrengt in het hoofd van een luisteraar." Of in het onderlijf? "Ook. Jazeker, soul zoekt het altijd lagerop, zo ongeveer op geslachtshoogte." Wat dat precies is, hoe dat werkt? "Daar kun je alleen maar naar gissen als je een liedje maakt. Maar tijdens concerten kun je het voelen, je beleeft het samen met je publiek." Universele emoties, zelfs tijdens een recentelijke tournee door Rusland. "Dat is iets machtigs. Niemand verstaat de tekst daar inMoskou, maar het werkt toch. Ik noem dat de internationale werking van muziek. Zoiets laat je niet onberoerd."
Voor iedereen herkenbare gevoelens die evenmin nog iets te maken hebben met leeftijd of generatie. Van der Lubbe herinnert zich een rondreis door de Verenigde Staten. "Ik zag bandjes optreden en ontwaarde tussen het publiek net zoveel bejaarden als rondhuppelende tieners en twens." De romanticus pur sang grinnikt. "Als wij dat ook voor elkaar weten te krijgen, dan kunnen we een leven lang doorgaan met De Dijk."
---------
De Dijk. De Vereeniging. Donderdag 29 mei, 20.00 uur.
Geschreven door: J.A.
| |
Als jij het niet meer weet
