|
HUUB VAN DER LUBBE: ACTERENDE EN ZINGENDE DICHTER
01 juli 1999 - Varagids
De Dijk mag dan sinds begin jaren tachtig zijn uitgegroeid tot een van de beste live-bands van ons land, de leden van deze vriendenclub mogen niettemin graag eens kijken wat er zoal buiten de rockpodia te koop is. Zo houdt toetsenist Pim Kops zich bezig met filmmuziek, schrijft bassist Hans van der Lubbe muziek voor toneel en is drummer Antonie Broek met enige regelmaat actief als producer voor muzikale collega’s. Boegbeeld en zanger Huub van der Lubbe (46) zoekt het zelfs helemaal buiten de muziek door te acteren in films en televisieseries.
Zo was hij onder andere te zien in De Aanslag, Brandende Liefde, De Bunker en vorig jaar nog als anarchist in de serie Wij Alexander. Kort geleden was hij actief als IRT-politieman in de VPRO-serie Retour Den Haag naar het boek van Ed. van Thijn.
Vanavond blijft hij buiten beeld als verteller in de zesdelige NCRV-serie Het moment van…, waarin ‘gewone’ Nederlanders vertellen over opmerkelijke gebeurtenissen in hun leven. Steeds drie verhalen staan hierin centraal, die door Van der Lubbe met elkaar worden verbonden.
DAT Huub van der Lubbe is gaan acteren is niet zo gek. In 1990 vertelde hij nog aan Ischa Meijer dat zijn fantasie altijd was geweest om bij het toneel te gaan. Maar aangezien hij nóg liever zanger wilde zijn is het dat uiteindelijk geworden. Al heeft hij nog wel geprobeerd op de toneelschool te komen, omdat hij er ‘verdomd graag bij wilde horen. Iedereen had wel vrienden of kennissen bij het toneel, of op zijn minst behoorde je eens in de kroeg gezeten te hebben met Ramses Shaffy. Ik had alleen een opa, die voorzitter was van het Rooms Katholiek Amsterdams Toneelgezelschap.’
Verder dan een regie-opleiding kwam Van der Lubbe niet, maar meer dan dat wilde hij ook eigenlijk niet. De muziek en ‘zijn bandje’ trokken meer. Acteren blijft leuk om erbij te doen. "Ik kan mezelf erin storten, met een aan de rock ‘n’ roll verwante intentie."
En met dat ‘bandje’, De Dijk, gaat het hem nu al meer dan vijftien jaar zeer voor de wind. De albums verkopen iedere keer prima, concerten zijn altijd uitverkocht. En voor Van der Lubbe is het geen probleem om voor de zoveelste keer in De Snuiver in Krommenie te spelen. "Als je van muziek maken houdt, maakt het niet zoveel uit steeds hetzelfde circuit af te lopen", zei hij in Het Parool.
Toch vonden de heren van De Dijk het vorig jaar tijd worden om eens een rustpauze in te lassen. Ze besloten voor het gehele jaar 1999 vrij te nemen van De Dijk en eens een jaar lang iets anders te gaan doen. In de hoop ook dat deze retraite zal leiden tot een nieuwe impuls voor hun muziek.
De populariteit van De Dijk heeft altijd veel te maken gehad met het feit dat ze in het Nederlands zingen, heeft Van der Lubbe wel eens gezegd. Zijn teksten werden in 1995 verzameld in de bundel Melkboer met de blues. Een voorbeeld dat inmiddels navolging kreeg van Frank Boeijen. De popzanger als dichter? Van der Lubbe in Vrij Nederland: "Het zijn gewoon liedjes. Al zeg ik dat ook om me in te dekken. (-) Het is in elk geval nooit geschreven met de bedoeling om ‘poëzie’ te zijn."
De aard van Van der Lubbes teksten is in de loop van die ruim vijftien jaar wel enigszins veranderd. Van der Lubbe is pessimistischer geworden over de wereld en de mensen die er rondlopen. "Ik zou niet weten waar ik tegenwoordig nog mijn nek voor moet uitsteken. En zo verwonderlijk vind ik dat niet in een maatschappij waar vrijheid verward wordt met air miles."
Sinds hij zelf een vrouw en dochtertje heeft zoekt hij de belangrijker zaken meer binnen dat kleinere cirkeltje. En toen zijn vrouw enige tijd ernstig ziek was werd het Van der Lubbe duidelijk dat hij dat huiselijk geluk zoveel mogelijk moet koesteren.
Dat neemt niet weg dat hij zich nu helemaal maatschappelijk afzijdig houdt. In 1995 maakte De Dijk de single ter gelegenheid van Bevrijdingsdag van dát jaar: Heb je het hart. Of de waarschuwingen tegen racisme en onderdrukking ook worden gehoord, betwijfelt de zanger. "Ik ben van de generatie die dacht dat je het heft in eigen handen kon nemen. Maar je komt er niet uit als je je verantwoordelijk voelt voor alles wat tegenwoordig niet deugt. Misschien ben ik een te grote idealist geweest."
En in VARA TV Magazine van december ’92: "We leven in een hypocriete, overspannen wereld. Een wereld die absoluut de mijne niet is. Maar ik heb mazzel, de band is mijn uitweg. Daar kan ik mijn hart in luchten. Hoe andere mensen het doen… bij God, ik weet het niet. Dat ze niet allemaal stapelgek worden."
Geschreven door: Herman Elzinga
| |
Als jij het niet meer weet
