|
Bennie Jolink komt solo in het Engels voor het eerst aan zingen toe
21 oktober 1999 - Dagblad Tubantia
Even los van Normaal
Ook gij, Bennie? Normaal-zanger Bennie Jolink heeft een country-getinte solo-cd gemaakt. In de voetsporen van Ilse DeLange en Lee Towers? ‘Ach kom! Eigenlijk zijn alle liedjes van Normaal country.’ Maar wel in het Engels nu. ‘In het Nederlands zou verraad zijn geweest.’
Aardig van Antonie Broek, in het dagelijks leven drummer van De Dijk, om voor Bennie Jolink een boek mee te nemen met alle countryliedjes die ooit op de eerste plaats van de Amerikaanse hitlijst hebben gestaan. Gepast ook. Ze hebben namelijk net samen een cd gemaakt waar country de muzikale hoofdmoot van vormt. Howlin’ At The Moon is meteen de eerste solo-plaat van de Normaal-zanger, die hier bovendien voor het eerst in het Engels is te horen. ‘En dat zingen in het Engels,’ zegt Jolink (53) wanneer hij het boek terzijde heeft gelegd voor later, ‘is me goed bevallen. Ik ben er anders door gaan zingen. Ik weet het niet zeker, maar dat zou kunnen komen omdat ik in het Engels niet zo de nadruk op de teksten leg. Bij Normaal heb ik de teksten zelf geschreven en blijkbaar wil ik dan ook dat ze overkomen, dat ze worden gehoord. En dan ga ik harder zingen. Schreeuwen zeg maar. Om de boodschap over te brengen. Het is nu minder schreeuwen, meer zingen.’
In het verleden is er al vaak gezinspeeld op een solo-album van Bennie Jolink, omdat kenners vermoeden dat er wel eens een klein hartje schuil zou kunnen gaan achter de grote mond die hij bij Normaal opentrekt. Hij moet een poëtisch, persoonlijk album in zich dragen. Maar zo’n plaat is Howlin’ At The Moon duidelijk niet. Eigenlijk is het weer ‘gewoon’ een groepsplaat. Jolink wordt begeleid door enkele leden van De Dijk - die immers een jaartje vrij genomen hebben - en musici als Arthur Ebeling, Rens van der Zalm en André Houtappels, terwijl Fréderique Spigt voor verrassende duet-zang zorgdraagt.
‘Ik kwam met het idee voor een solo-plaat bij mijn oude muziekuitgever. Ik wilde een countryplaat maken. Hij wees me erop dat Antonie Broek en Pim Kops van De Dijk in het vrije jaar van hun band graag met anderen wilden werken. Ik zou zelf niet aan ze gedacht hebben, dat zeg ik eerlijk, maar het idee stond me aan. En ik kan je zeggen: het werd een kort gesprek.’ Broek knikt. ‘We zijn maar meteen gaan spelen samen en dat liep goed.’ Een strikte countryplaat is het niet geworden. ‘Van dat idee was ik al snel weer af,’ zegt Jolink, die ook absoluut niets wil weten van het ‘Ilse DeLange-effect’ dat na het daverende succes van de Almelose zangeres de kop op heeft gestoken. Immers, Lee Towers maakte ook een country-cd. En nu dus Bennie Jolink. Hij bromt van onder zijn snor vandaan: ‘De aandachtige toehoorder heeft al vanaf het allereerste begin van Normaal kunnen horen dat het eigenlijk country was wat we speelden. In wezen zijn het allemaal countryliedjes. Alleen, als de band er dan zo massaal in knalt, wordt het anders.’
De hele genre-discussie hoeft van Broek en Jolink niet zo. Zo komen ze staande het gesprek los van elkaar op het idee om straks live ‘Dark end of the street’ te spelen. Het lied van de blanke songschrijver Dan Penn en Spooner Oldham werd klassiek in zowel de soul-uitvoering van James Carr als de country-versie van The Flying Burrito Brothers. Zo gek is de combinatie van de rhythm and blues van De Dijk en de roots-rock van Normaal dus helemaal niet. Broek: ‘In beide genres wordt ook heel veel troep gemaakt. Wij zoeken muziek die uit het hart komt.’ Die muziek is overal vandaan gesleept. Om te beginnen bij Normaal. Met ex-Normaal-gitarist Alan ‘Gaspiepe’ Gascoigne bewerkte Jolink onder andere de hit ‘Alie’ tot ‘Oh Dinah’. ‘Maar in een totaal ander arrangement.’ Vier liedjes stammen van Hank Williams, de ‘all time favourite’ van Bennie Jolink. ‘Zijn stem snijdt door je ziel.’ Bovendien ziet Jolink ook in de persoonlijke sfeer overeenkomsten met de reeds lang overleden countrylegende. ‘Zijn drang tot zelfdestructie is mij niet helemaal vreemd,’ lacht hij, doelend op de regelmaat waarmee hij ergens op de route tussen zijn stamcafé en zijn woning auto’s in de sloot of tegen een boom pleegt te parkeren. Antonie Broek: ‘En je weet Bennie, Hank Williams is overleden op de achterbank van een auto. Nog geen dertig jaar en toch aan ouderdom overleden.’ Bennie Jolink: ‘Hij kon de booze nog slechter handlen dan ik. Maar wel vijf jaar lang vijf nummer 1-hits per jaar. En prachtige teksten. Even compact als die van Chuck Berry en vol zelfspot. Vlak voor zijn dood schreef hij ‘I’ll never get out of this world alive.’ Dat lied staat niet op Howlin’ At The Moon. Wel bijvoorbeeld ‘We’ll sleep out the ashes in the morning’. bekend geworden in de uitvoering van weer een andere, veel te vroeg overleden countrylegende: Gram Parsons. Parsons zong het overspel-lied in een gospelachtig, hartverscheurend duet met Emmylou Harris op zijn eerste solo-plaat G.P. uit 1973. Jolink waagt zich er nu aan samen met Fréderique Spigt.
Antonie Broek: ‘Parsons legde de nadruk op de zonde, vanuit dat typisch Amerikaanse zondebesef. Onze versie is minder onheilspellend. We kijken niet naar de gevolgen van de ‘gestolen liefde’ tussen die man en vrouw, maar naar het moment van het genot.’ Nu hebben we dus Bennie Jolink in het Achterhoeks en in het Engels. Nou ook in het Nederlands? ‘Dat geloof je toch zelf niet?! In het Nederlands zou verraad zijn geweest. Nederlands is voor wetenschappelijke en politieke discussies. Als ik mijn gevoel wil uitdrukken, kan ik dat niet in het Nederlands, dat moet in het dialect.’ Broek kan zich daar in vinden. ‘De eigen spreektaal ligt dichter bij je hart, dat is ontegenzeggelijk waar. Op dit punt is alles geoorloofd om barrières te slechten.’ Aanvankelijk wilde Jolink geen gitaren op zijn solo-album. ‘Althans geen elektrische gitaar. Ik dacht aan pedal-steel, fiddle en dat soort instrumenten. Bedenk wel dat ik al die jaren muziek heb gemaakt waar de elektrische gitaar, naast drums en bas, het enige instrument was. En dat wilde ik dus nu niet. Per se niet.’ In de verbouwde hooiberg bij Jolinks Achterhoekse huis werden demo-opnamen gemaakt. Antonie Broek nam de banden mee naar Amsterdam en vroeg Arthur Ebeling, met wie hij vroeger in de groep Jump Dickie Jump shuffles speelde, om toch elektrische-gitaarpartijen in te spelen. ‘Prachtig,’ moest Jolink toegeven.
Het is alle betrokkenen zo goed bevallen dat ze met z’n allen vanaf zaterdag ook nog op tournee gaan. Jolink, Broek, Kops, Ebeling en ook Fréderique Spigt, op een enkele avond na dat ze al verplichtingen had. ‘De kunst zal zijn het net zo los te houden als op de plaat gebeurt,’ peinst Antonie Broek. ‘Daarom ook geen feesttenten en toestanden die afleiden. Kleine zalen en dan lekker spelen. Klein en speels.’ Voor Bennie Jolink is het dan voor het eerst dat hij buiten Normaal om een tournee met andere muzikanten maakt. ‘Laat ik eerst zeggen dat dit allemaal los staat van Normaal. Normaal bestaat volgend jaar 25 jaar en daar gaan we dan van alles aan doen. Dat wordt ongetwijfeld een grote happening. Ik heb in ‘97 voor het eerst met anderen muziek gemaakt, thuis bij mij in de hooiberg. En nu dus weer. Had ik het maar eerder gedaan. Dat zou ook Normaal ten goede zijn gekomen.’ Broek heeft dezelfde positieve ervaringen. ‘Ik heb lang gedacht dat als je wat buiten je vaste bandje deed, het een soort verraad was. Het tegendeel is waar. Op de lange duur is het juist je eigen band die je ermee verrijkt. Je krijgt een andere blik op wat je aan het doen bent. Je groeit. Bij Jump Dickie Jump speelden we shuffle, bij De Dijk soms recht toe recht aan rock. Heel hoekig zeg maar. Zo kwam ik er achter dat je in het grote gebied daartussen moet zijn. Waar die genres botsen, daar swingt het. En dat heb ik niet geleerd door stug in één band te blijven spelen.’
Geschreven door: Theo Hakkert
| |
|
|
Als jij het niet meer weet
