|
Huub van der Lubbe is de onrust kwijt
11 november 1999 - Algemeen Dagblad
Eind 1998 kondigde De Dijk – na negentien jaar onafgebroken touren – aan een jaar vrij te nemen. De accu haperde, de batterij was leeg. Voorman Huub van der Lubbe vertelt Show & Zo hoe hij de afgelopen periode doorbracht.
Amsterdam – ‘Weet je wat het is? Toen we bijna een jaar geleden zeiden dat we zouden stoppen wilde iedereen weten of we ruzie hadden. Ik moest overal vertellen dat dit niet het geval was. Vreselijk: De Dijk heeft geen ruzie. We zijn al achttien jaar bij elkaar en misschien spelen we na 1999 wel tot ons 65ste door. Door het jaar vrijaf konden we andere dingen doen, over van alles nadenken. We zijn weer helemaal opgeladen.’
Huub van der Lubbe wordt er een beetje kribbig van. Moet hij weer uitleggen waarom De Dijk ondanks volle zalen, applaus en goede cd-verkopen in december 1998 aankondigde een jaar rust te nemen. Een paar keer verontschuldigt hij zich tijdens het gesprek. ‘Sorry hoor, we zijn nog steeds de beste vrienden in de band. Waaromn moet ik dat iedere keer uitleggen?’
Hij zit aan een tafeltje in het Amsterdamse café De Jaren. Niet helemaal op zijn gemak. Een beetje gejaagd. De 46-jarige zanger weet wel een andere locatie. Dichtbij, rustiger en bekend terrein voor hem. Het is een klein kroegje ergens in een steegje achteraf vlakbij de Universiteit van Amsterdam. Hij komt er vaak met collegamuzikanten en vrienden Jan Robijns en Bart de Ruiter. Met dit duo treedt hij de komende tijd op in verschillende theaters. Want het podium trekt aan hem. ‘Ik stond al na drie maanden weer voor een publiek,’ constateert Van der Lubbe.
Bij de uitgang van De Jaren komt Van der Lubbe cabaretier Freek de Jonge tegen. De twee beginnen een geanimeerd gesprek. Eenmaal gezeten in zijn stamkroeg komt Van der Lubbe terug op de ontmoeting met De Jonge. ‘Dat mensen omkijken en staren was niet omdat ze mij herkenden maar omdat De Jonge zo opvalt. In Amsterdam kan ik normaal over straat. Ik heb niet zo’n bekende kop. Dat is prettig want ik vind aandacht alleen op het podium heerlijk. Als ik in het café zit ben ik eigenlijk heel verlegen,’ legt Van der Lubbe uit.
‘Op 17 en 18 december 1998 gaven we onze laatste concerten in Paradiso. Daarna hebben we met alle bandleden en de meisjes heerlijk gegeten en tegen elkaar gezegd ‘tot volgend jaar’. Het is als je elkaar jarenlang vier, vijf keer per week ziet heel fijn als je elkaar een paar weken achter elkaar niet tegenkomt. Dan wordt het weer leuk elkaar te ontmoeten. Dan heb je weer iets te vertellen’, weet hij.
‘Eigenlijk heb ik niet zo heel veel dingen anders gedaan dan in de tijd dat ik fulltime met de Dijk optrad. Ik ben niet iemand die uitslaapt en ik heb ook geen dingen ontdekt op de Nederlandse televisie die de moeite waard zijn om te volgen’, vertelt Van der Lubbe.
Maar wat heeft hij dan wel gedaan? Er volgt een lange stilte. ‘Er is eigenlijk helemaal geen verschil. Ik heb in een aantal tv-programma’s opgetreden, stond op De Parade, heb muziek geregisseerd. Ik was eigenlijk even druk als in de tijd met De Dijk. Raar eigenlijk he?’
‘Misschien ben ik wel iets rustiger geworden. Dat hoor ik van mijn vrouw. Dat komt denk ik omdat ik toch minder bezig ben geweest met de band. Als we moeten optreden dan ben ik toch nerveus en een beetje gestresst. Alles moet in orde zijn. Dat controleer ik constant. Dat is voor de mensen die dicht bij me staan, zoals mijn vrouw en dochter niet zo heel prettig.’ Van der Lubbe probeert zijn onrust nader te verklaren: ‘Ik voel me toch heel erg verantwoordelijk voor de dijk. De dag na een optreden liep ik altijd na te denken. Waarom ging dat en dat niet helemaal goed? Moeten we niet dat nummer spelen? En er moet natuurlijk ook gezorgd worden voor nieuwe nummers en een cd. Daar loop je ook vaak aan te denken. Dat hoefde dit jaar niet. Ik kon rustig een dag een beetje nietsen. Wat dingen opschrijven zonder eraan te denken dat het perse een tekst moet zijn voor De Dijk. Of rustig door Amsterdam slenteren zonder je ergens zorgen om te maken. Ik hoop dat ik dat kan vasthouden. Ik zie dat bij een vriend, die kan dat ook. Hij gaat al 25 jaar redelijk zorgeloos door het leven. Heel mooi.’
Geschreven door: Michiel de Jong
| |
Als jij het niet meer weet
