|
'Nú hebben we 't door, na 28 jaar'
15 september 2008 - Algemeen Dagblad
Met het nieuwe album ‘Brussel’ maakt De Dijk weer eens duidelijk nog altijd aan de top van de Nederlandse popmuziek te staan. Voorman Huub van de Lubbe kan zich niet beter voelen, zegt hij. ‘Dit is rijkdom.’
 Bijna aandoenlijk veel energie en plezier spat af van het nieuwe album van De Dijk, Brussel. De cd is vernoemd naar de stad die het opnameproces van De Dijk behoorlijk betoverde. Het moest vooraf vooral frisser en spontaner klinken, en dat is de band wonderwel gelukt. ,,We zijn er zelf ook erg tevreden over,’’ jubelt voorman Huub van der Lubbe achteraf. ,,Toen we klaar waren keken we keken elkaar aan en zeiden: nú hebben we het door, na achtentwintig jaar. Jemig, dat we daar zo lang over hebben gedaan. Maar dat we al zo lang bezig zijn en na zo’n lange tijd onze beste cd maken is ook te gek.’’
Toch is een goed album van De Dijk ook nu geen zekerheid, bekent de zanger (55). ,,We proberen het natuurlijk iedere keer, maar je krijgt het niet cadeau. Het is elke keer afwachten of het lukt. Dat weet je pas achteraf. In dit geval voelden we zelfs gaandeweg al dat het klopte.’’
Maar muziek maken is geen eenvoudige optelsom, weet hij als geen ander. ,,Je kunt wel willen dat het allemaal vanzelf gaat, maar het is altijd weer een pain in the ass. Wat je het meeste leert van in een band zitten is het afstand doen van het moeten. Het móet een geweldig nummer worden, dus we gaan of beuken of gevoelig doen. Een Surinaams nummer als Mira had vijf jaar geleden niet gekund, dat vonden we toen echt niet rock-’n-roll. En Mooier Dan Nu Zal het Nooit gaan klinkt heel ingetogen, ook dat had er vijf jaar geleden niet opgestaan.’’
Niet alleen in de band was de zanger vroeger streng in de leer, ook persoonlijk legde hij zichzelf strenge normen op. ,,Het deugt niet, dus het moet anders. Dat vond ik,’’ zegt de vitale vijftiger die zijn woorden zorgvuldig weegt. ,,Maar ik ga het niet meer meemaken dat het fundamenteel anders gaat met deze wereld. Dat we hier op aarde met een aflopende zaak bezig zijn vind ik een verschrikkelijke gedachte, die laat ik niet toe. Daarom word ik ook niet weemoedig, al is het misschien tegen beter weten in. Ook van de dood kan ik niet weemoedig worden. Dit is het leven, en het houdt een keer op. Dat is geen wetenschap waar ik van op kijk. Dus probeer ik eruit te halen wat er in zit. Met mensen om me heen, met vrienden, met mijn talent, met de band. Dat is het enige wat ik kan doen.’’
Is hij daar al in geslaagd? ,,We zijn bezig. Mijn leven en onze muziek zie ik nog steeds als een opgaande lijn. En deze plaat zie ik als winst op het leven.’’
De Dijk heeft natuurlijk al flink wat winst behaald. Met optredens in volle zalen, met honderdduizenden verkochte cd’s: De Amsterdammers staan aan de top van de vaderlandse popmuziek. De samenwerking met de Amerikaanse soulgigant Solomon Burke gaf De Dijk in Brussel nóg meer energie, ook al nam de kolossale zanger zijn bijdrage op in Amerika. Maar de pretogen van Van de Lubbe zeggen alles. ,,Solomon, wat een man is dat, wil naar Japan, met De Dijk als zijn begeleidingsband. Ik ben er zó voor. Ik weet niet of het echt gaat gebeuren, maar een jaar geleden stelde hij ook dat hij een plaat met ons zou maken. We zijn een jaar verder en die opnames zijn er. En dat was ook een droom.’’ Toch zijn er ook periodes geweest dat het té hard werken was. ,,Op een zeker moment beseften we: we doen iets moois, maar voelen we dat nog wel zo? Toen bleef het even stil. We trokken van het ene optreden naar het andere en het ging maar door. We liepen achter onszelf aan. Toen hebben we een sabbatical year ingelast. Ik vind het sindsdien alleen maar leuker geworden om in De Dijk te zitten. Je maakt je om een heleboel dingen niet meer druk, omdat ze vanzelf gaan en omdat ze goed geregeld zijn. Zo kunnen we nog jaren vooruit.’’
Het kost Van de Lubbe ook als vijftiger nog altijd geen moeite om muzikant te zijn. ,,Ik sta iedere dag op met de gedachte dat ik een mooi liedje zal maken, met een tekst zoals ik die nog nooit geschreven heb. Dat houdt me hongerig. Ik weet nu al dat het nooit gaat lukken, maar je blijft het proberen.’’
Ook op het podium straalt De Dijk een en al honger uit, al is concerteren haast een routineklus. ,,Ik sta niet van tevoren kotsend van de zenuwen achter de schermen. Ik weet hoe je een zaal moet aanpakken. Ik kijk er ook niet van op dat we voor tienduizend mensen spelen. Dat doen we ook al zolang, het wordt steeds leuker sinds we het in de hand hebben. Maar ik word de volgende ochtend wel weer precies hetzelfde wakker. Pas als het mislukt wordt het anders. Maar dat gebeurt bijna nooit.’’
Hun vele fans luisteren naar elk woord van de zanger. Dat is geen punt voor Van de Lubbe, die dat besef al jaren met zich meedraagt. ,,Het is bijna een verantwoordelijkheid die ik heb, en dat besef ik terdege. Maar ik schrijf voor mezelf. Ik voel niet de loden last van duizend gelovigen, De Dijk is geen sekte. Ik ben die het zegt, en alleen ik. Als anderen zich daar in herkennen, of troost in vinden, of door opgepept worden, dan is dat te gek.’’
Dat is geen worsteling, benadrukt de zanger, ook niet als fans vooral naar de hits blijken te verlangen. ,,Wij bepalen hoe het moet en ons publiek niet. Over drie maanden kennen ze deze cd ook. De eerste keer dat we Ik Kan het Niet Alleen speelden hadden ze ook liever Bloedend Hart gehoord. Zesentwintig jaar geleden raakte dat me nog. Hoe moet ik het ze duidelijk maken, dacht ik, dat we ons zelf wel moeten vernieuwen? Maar het lost zich op. Het publiek en wij zitten meestal wel op een lijn. We moeten af en toe met nieuwe dingen komen. Dat vinden zij ook, maar alleen weten ze dat niet.’’ Met een wat commerciëlere instelling hadden ze ook schatrijk kunnen zijn. Maar hebzucht is uit den boze, een instelling die nog lijkt af te stammen uit de begintijd van de groep. ,,We krijgen er al zoveel geld voor dat we er goed van kunnen leven. En er zit niets oneigens aan. We maken er geen beesten voor dood, en geen Afrikaanse landen armer van. Wat wil je nog meer? Zodra ik moet zingen voor een tapijtfabrikant doe ik mijn eigen waarheid geweld aan voor wat extra geld in mijn portemonnee. Maar mijn portemonnee is meer gebaat bij leeg maar zuiver, het is bloedgeld. Je verkoopt je ziel, en dat is het kostbaarste wat je hebt. Ik wil tot het einde toe kunnen zeggen dat ik heb gedaan wat ik vond dat goed was. Je bent een dief van je eigen portemonnee, zeggen mensen dan tegen me. Maar wat is geld? Het feit dat we kunnen leven van onze muziek, en dat er zoveel mensen op af komen is genoeg. Muziek kan als een van de weinige dingen ontsnappen aan de greep van marketing. Daarom vinden wij het zo fijn dat we met zijn achten De Dijk zijn, en tegen iedereen kunnen zeggen: dit is ónze trots, hier kan niemand aankomen.’’
Geschreven door: Anton Slotboom
| |
Als jij het niet meer weet
