|
Dijk-zanger ziet droom uitkomen
28 augustus 2008 - Dag
'Nóg meer en nóg hartstochtelijker leven.' Huub van der Lubbe heeft er nog plezier in.
‘Alles voelde gul en ruim en soepel en makkelijk.’ Huub van der Lubbe (55) stroopt zijn mouwen op en pakt er enthousiast pen en papier bij. In een handomdraai schets hij de opnamestudio in Brussel waar zijn band De Dijk in twee weken tijd hun nieuwste en naar de Belgische hoofdstad vernoemde album Brussel opnam. ‘We hebben er onze beste plaat gemaakt!’ En alsof dat nog niet genoeg was, wilde een van Van der Lubbes helden, Blues-legende Solomon Burke, graag een duet opnemen met de Dijk.
‘Het was een droom die uitkwam’, zegt Van der Lubbe. ‘Solomon zei: The Dike rocks!”
Vanavond wordt Brussel in de Melkweg gepresenteerd. Van der Lubbe heeft er een beetje een dubbel gevoel bij want begin deze maand overleed zijn broer Harald plotseling. ‘Ik wilde niet dat dit de eerste plaat zonder Harald ging worden en dus heb ik hem dat nummer met Solomon na zijn dood nog voor hem gespeeld.’
Hoe is Het Moet en Het Zal met Solomon Burke tot stand gekomen?
‘Een jaar geleden bezocht hij ons concert. Hij kwam op het podium om wat nummers te doen. Helemaal fantastisch was dat. Hij zei: ‘We have to make a record!’ En wij vonden dat natuurlijk te gek, al dachten we dat hij dat, heel Amerikaans, na een week weer zou zijn vergeten. Maar Solomon is anders. De telefoon ging: “This is Dr Solomon Burke speaking, how are you guys?” Hij had het al helemaal in zijn hoofd: “Enough is Enough”. Want president Bush maakte er een zootje van en dat moest eens afgelopen zijn. Solomon stuurde uiteindelijk teksten op en wij hebben er hier voor hem een demo van gemaakt.
‘Voor onze plaat zocht de platenmaatschappij naar nog iets speciaals, een duet ofzo. Toen heb ik Solomon gevraagd of we iets samen konden doen. Ik maakte Nederlandse teksten en hij heeft het refrein ingezongen. Dat werd Het Moet En Het Zal, onze eerste singel.’
Gaat hij nog iets met het nummer doen in het buiten land?
‘Eind juli speelde Solomon op het Rhyth’m ’n Blues festival van Peer in Belgie. Toen ben ik met mijn vrouw daar naartoe gegaan om gedag te zeggen en het singeltje te brengen. Daar was hij heel groots mee. Hij had net bezoek in de kleedkamer van Jools Holland (radiopresentator BBC -red). Solomon ging gelijk opscheppen: The Dike Rocks.
Jools zei: ‘Ik ga het draaien in mijn radioprogramma.’ Dus dat is de stand nu. Wie weet wat er gebeurt.’
Wat vind je daarvan?
‘Ja wat denk je. Een droom natuurlijk.’
Zou de Dijk na 28 jaar Nederland plat te spelen, dan toch het buitenland op gaan zoeken?
‘Toen we begonnen hoorde je de Engelstalige bandjes om ons heen zeggen dat ze op één wilden komen in Amerika. Dat heeft eigenlijk nooit zo in ons systeem gezeten, om dat te willen. Sterker nog: we wisten heel zeker dat wat er ook ging gebeuren, we nooit de eerste plaats in Amerika zouden halen.
Wij wilden lekker veel spelen in Nederland. Nou okay, we droomden er dan van om hier een keer op één te komen. Al die bandjes van toen… die zijn er na twee jaar mee opgehouden en die zitten nog in de kroeg te kankeren. En wij hebben er nog steeds pret in.’
Toch zeg je dat dit een droom is.
‘De hele samenwerking met Solomon is een cadeau en een droom. Ik zei tegen Jools Holland dat het zo’n gelukkige opstapeling van toeval is, maar daar wilde Solomon niets van weten. ‘No no no, this is no coincidence.’ Dit moest zo zijn.‘
Met de samenwerking met Solomon Burke is de droom al uitgekomen. Al zouden we best meer met hem willen doen. We hebben een balletje opgegooid. Als hij weer naar Europa komt voor een langere periode zouden we graag zijn begeleidingsband zijn. En als dat in Nederland kan, dan zou dat ook in Peer in België of desnoods in Italië kunnen. Ja, dat had Solomon ook al gezegd hoor: ‘I’m gonna take you to Japan!’ Juist omdat je er nooit over gefantaseerd hebt, wordt de droom alleen maar groter.’
Slaat de Dijk daarmee een nieuwe weg in?
‘Nee. Nou ja, je moet de goden niet verzoeken. Als ik nu al over een nieuwe weg begin te vertellen, heb ik het idee dat ik mijn hand overspeel. Dit is al zo mooi.’
Je hebt zelf gezegd dat deze plaat onder zeer gelukkige omstandigheden tot stand is gekomen. Maar vlak voor de presentatie overlijdt je broer.
‘Tegen de dood weet ik geen betere weerstand dan bevlogenheid. Het zou bovendien allemaal nóg vervelender zijn als we een kutplaat hadden gemaakt. Maar je hebt gelijk dat er daar iets wringt. De plaat is inderdaad onder heel gelukkig gesternte opgenomen. Dat wil je natuurlijk zo houden.
‘Gelukkig had ik Harald een maand voor zijn dood nog gesproken in Paradiso. Trots vertelde ik hem over de samenwerking met Solomon Burke. Ik zei: ‘Dit gaat een nummer één worden!’ Hij straalde helemaal bij het idee alleen al, dus ik dacht: hij moet het nummer nog horen.
‘Na zijn dood ben ik dagelijks naar Rotterdam gereden. Hij lag beneden in de woonkamer opgebaard, bij Loes (Luca, zijn vrouw –red.). De derde dag was ik onderweg vanuit Amsterdam en toen ik bij Schiphol was, dacht ik: shit. Ik ben teruggegaan en heb de cd opgehaald.
‘Ik heb twee boxen naast zijn kist gezet en het volume opgedraaid. Toen Het Moet En Het Zal eenmaal begon stond het zo hard dat het bijna was alsof Harald recht overeind zijn kist uit kwam. Iedereen schrok zich rot. Maar goed, hij heeft het dus gehoord wat mij betreft, zijn kist was nog open. Zo verzin je oplossingen.’
Is dat contrast te overzien?
‘Ik heb vaker geconstateerd dat leven de inspiratie voor alles is. Nóg meer leven. Nóg hartstochtelijker. Dat is mijn antwoord.
Welk jasje?
De plaat Brussel bevat dertien nummers waaronder 'Het Moet En Het Zal' met Solomon Burke en het Surinaamse nummer 'Mira'. ‘We hadden vooraf vijftien nummers die we op wilden nemen’, zegt Huub van der Lubbe. ‘Iedereen kende de nummers goed en het was al helemaal duidelijk welk nummer welk jasje aan zou krijgen. Daarom hoefden we in de Brusselse studio niet meer te stechelen over veranderingen. We hoefden alleen maar te beslissen of de take goed was of dat we het nóg beter op konden nemen.
‘Doordat we in die studio in verschillende geluidsdichte ruimtes zaten, maar wel door de ramen naar elkaar konden kijken, heeft de cd echt het gevoel dat je hebt als we live spelen. We konden op elkaar reageren en ja, soms zijn de nummers met foutjes en al op de plaat gekomen. Foutjes vind ik helemaal niet erg. Muziek maken is mensenwerk. Die apparaten die nummers helemaal oppoetsen tot gelikte versies komen er bij ons niet in.’
Geschreven door: Ivo van Woerden
| |
Als jij het niet meer weet
