|
Dansen op de vulkaan die Brouwersdam heet
05 juli 2007 - Zeeuwse Courant
Met 55.000 bezoekers op de Brouwersdam was de tweede editie van Concert at Sea zaterdag uitverkocht. Verrassend was de komst van Tom Chaplin (Keane).
Even is VanVelzen de grootste man van de Brouwersdam. Baby get higher, zingt hij vanaf een hoogwerker midden in de menigte. ,,We gaan de zomer gewoon afdwingen", belooft hij even later. Het lukt hem ook nog. De regen die kort voor het optreden viel, heeft zich schielijk teruggetrokken en houdt voorlopig afstand. ,,Het blijft fantastisch om zoveel mensen bij elkaar te zien", zegt organisator Machiel Hofman, terwijl hij de mensenzee overziet. ,,Dat gaat nooit wennen.".Het is vijf uur. Concert at Sea is al enkele uren aan de gang. Op het noordelijke plateau treden spelen al vanaf het begin van de middag veelbelovende bands, al is het podium en ook de publieke belangstelling veel bescheidener. Toch zijn er aardige concerten te zien, zoals van de Hawaïaanse singer-songwriter Cubworld, die zittend op een groen biervat Jack Johnson-achtige nummers zingt.
De sfeer is er gemoedelijk, zoals op het hele terrein. Er zijn duidelijk meer eetgelegenheden dan vorig jaar, al blijven aan het eind van de middag rijen onvermijdelijk. Ook het toiletbezoek verloopt wat soepeler. Opvallend is dat, uit veiligheidsoverwegingen, afvalbakken compleet ontbreken. ,,Jullie mogen alles op de grond flikkeren", moedigt Joep van Deudekom, een van de drie presentatoren, het publiek aan. Dat gebeurt dan ook massaal, zodat geleidelijk een ranzig en later ook glibberig tapijt ontstaat van lege bierbekers, afgekloven kippenbotjes en andere onbestemde etenswaar.
De stemming zit er al goed in op het moment dat de grote namen zich aandienen op het hoofdpodium. VanVelzen blijkt een ideaal begin, een geboren entertainer die het publiek makkelijk meekrijgt. Hij speelt uiteraard zijn hits, maar ook bijvoorbeeld Chasing the sun, met een gastrol van Bløf-toetsenist Bas Kennis, die het nummer mede geschreven heeft.
Trijntje Oosterhuis bespeelt veel minder de massa, maar concentreert zich op wat zij goed kan: mooi zingen. Het blijkt geen voor de hand liggende festivalset met alleen maar swingende nummers, maar ook het intiemere Burt Bacharach-materiaal en, vanwege de locatie, De zee. Paskal Jakobsen laat in het duet Lets stay together horen dat hij ook soul heeft.
Om zeven uur - het tijdschema wordt strikt gehandhaafd - wordt de zorgvuldig geheim gehouden special guest onthuld. ,,Het is niet Bokito, Freddie Mercury of Hilbrand Nawijn", verklappen de presentatoren. Het blijkt Keane te zijn, althans zanger Tom Chaplin, die per helikopter even Zeeland aandoet voordat de band s avonds op Werchter speelt. ,,De anderen zijn bang om te vliegen. Ik ook, maar ik laat de kans niet voorbij gaan om voor 60.000 man in Nederland te spelen", verklaart Chaplin, die voor het eerst solo optreedt. ,,Ik voel me nogal naakt en nerveus", verontschuldigt hij zich. Het weerhoudt hem er niet van drie kippenvelnummers te brengen: Somewhere only we know, Bedshaped en Is it any wonder?
Nog geen uur later overstijgt De Dijk de dam en krijgt iedereen aan het dansen op de vulkaan. De band laat het mannelijke deel van de massa Als ze er niet is zingen en put rijkelijk uit het inmiddels 25-jarige repertoire. Mooi is het om te zien hoe de groep, ondanks alle ervaring, geniet van elk moment. Als toegift zingt Van der Lubbe, met de tekst in de hand, een swingend Surinaams nummer. ,,Eens kijken hoeveel Paramaribo Zeeland in zijn donder heeft." Dat blijkt nog niet tegen te vallen.
Bløf speelt, net als vorige keer, tijdens de intredende duisternis, waardoor de fraaie lichtshow goed tot haar recht komt. De band heeft nog een verrassing in petto: Terry Woods, Paul Harrigan en Shane Martin, de Ierse muzikanten die hebben meegewerkt aan Umoja, doen enkele nummers mee. Bløf speelt vertrouwd goed en Paskal Jakobsen spreekt van een kickendag.
Aan het slot regent het harder dan menigeen hebben kan en zoekt men massaal de uitgang op, als een waterval door een doucheputje. Aan de hekken hangen posters van de komende Bløf-film Een manier om thuis te komen. De titel blijkt later in de nacht voor menigeen nog een veeg teken te zijn.
Geschreven door: Rolf Bosboom
| |
Als jij het niet meer weet
