|
Een tocht met de Nederlandse band ‘De Dijk’.
08 april 2006 - Parool
Het was net Spoorloos, of Opsporing verzocht. Popgroep De Dijk zou naar Suriname komen voor een gratis concert op de pier van hotel Torarica. Voor de derde keer alweer. Daarna gaan ze dan naar Curaçao, waarvoor ze geloof ik wel betaald krijgen, maar de band is nu eenmaal verliefd op Suriname dus af en toe vallen ze onder luid gejuich voor niks binnen. We hadden ze hier ook al eerder getroffen en luid bejubeld, toen het schip nog virtueel en wij in een netwerkende periode waren.
Maar uit mijn stukjes hadden ze begrepen dat we inmiddels vaarklaar waren en dus: Opsporing verzocht.
Dat heeft nog een mooie achtergrond. Leadzanger Huub van der Lubbe en zijn broers Hans en Harald plus vriend Erik hadden een woonschip aan de Oude Schans. En René had recht van overpad, want die lag met zijn toenmalige schip buitenop. Was het twintig jaar geleden? Vijftien? René weet het niet meer. Waren ze toen al zo beroemd? Ja, waarschijnlijk wel. Maar verder: ze waren gewoon buren, en ze kwamen vaak over en weer op bezoek. Zijn ze vaak samen dronken geworden? René vindt het niet netjes van me om dat te vragen.
Dus in die vier dagen dat de band hier was, moest er kost wat kost gevaren worden op de Mi Gudu. Of hun Nederlandse agent maar even wilde uitzoeken hoe ze ons konden vinden, daar aan de andere kant van de oceaan.
Op de televisie volg je dan ademloos de zoektocht van het programma Spoorloos naar geboorteregisters, kraamklinieken, krantenredacties, zwervend en informatie hengelend over markten en door achterbuurten, voordat de geliefden elkaar in de studio snikkend in de armen vallen. Maar hoe vindt één agentje in dit land van jungle, oerbossen, woudreuzen en wilde dieren zonder hulp van een uitgebreide redactie in godsnaam zo'n nietig bootje?
Nou, even Alan van restaurant DOK 204 bellen. Noor en René? Ja, dat zijn goede vrienden! Moet je hun telefoonnummer of hun emailadres?
Het is wel charitas, dat optreden, maar ze mogen gratis logeren in het hotel en niet alleen de bandleden zijn verliefd op Suriname, ook hun aanhang is dat, dus die wilden allemaal mee. En of die aardige piloot en stewardess van de KLM ook aan boord mochten stappen?
't Is trouwens een heel reizend circus, zo'n band, met mannen voor de verlichting, geluid, rookontwikkeling of hoe je die special effects ook noemt. Ja, en die wilden óók een plekje op het schip reserveren (met hun verloofdes, dus). Al met al zo'n 35 gasten dus.
Sodejikkes!
We hebben geeneens twee stoelen. Nou ja, twee nog net, maar die ene plastieke is bijna doormidden en van die ander is de leuning afgebroken. En de keuken is nog niet geïnstalleerd. Aan de andere kant: het wordt wel onze eerste betaalde proefvaart, de gastenmaidentrip, en dan nog eens met een in Nederland wereldberoemd gezelschap!
Dus hebben we Margerith van der Jagt, onze dierbare vriendin, ingeschakeld voor de catering en de stoelen. En Ton Hagenmeijer van het schitterend gerestaureerde plantagegebied Frederiksdorp voor een uitgebreide lunch.
En zo kwam het dat de hele ploeg via een steil smal plankje vanaf de steiger van Torarica aan boord klom en een geweldige dag had. Want varen op deze rivieren op dat stabiele schip met zijn snorrende Daf-naaimachientje: het blijft fabelachtig leuk.. Stukje de oceaan op, zwaaien naar dolfijnen, met verrekijkers rode ibissen spotten en dan de benen strekken op Frederiksdorp waar de oude planterswoning, het huis van de dokter en de politiepost met verbouwde appartementen bewonderd werden.
Ton liet me zijn nieuw ingerichte wijnkelder in de voormalige gevangenis zien: netjes! (Drie jaar geleden waren bij de Chinese supermarkt alleen hier en daar verstofte en verzuurde flessen rood en mierzoete dessertwit te krijgen, nu veroveren vooral Chilenen en Zuid-Afrikanen een bijna onverzadigbare markt).
Of we trots waren, vroegen onze gasten inlevend. Nou nee, eigenlijk niet. Genieten, ja, maar niet zozeer van trots. Dat moment kwam later die dag.
De band was voor die avond uitgenodigd voor een maaltijd en een muzikaal treffen in restaurant DOK 204. De band die de volgende dag in het voorprogramma zou optreden, verzorgde de muziek. En natuurlijk moest Huub van der Lubbe een song improviseren. Ik hoorde de Oude Schans voorbij komen, Paramaribo, Suriname Rivier en opeens, in een lange uithaal: Mi Guduuuuuuuu! En ja, toen gloeiden we van trots. Het hele terras schalde mee, en wij zwollen op tot buiten proporties!
Het echte optreden de volgende dag, was als vanouds: mooie, vaak herkenbare liedjes, de band een geoliede machine. Ons kent ons pantoffelparadeerde langs de pier en de drankstandjes. Er waren ook weer ontelbaar veel blonde stagiaires met piekstaartjes en navelpiercing. Wat het zo grappig maakte: die bandleden zijn allemaal eind veertig midden vijftig en het stadium groupies allang gepasseerd, maar al die kids wilden met ze op de foto, het liefst genomen met zo'n modieuze telefoon.
Helden zijn tijdloos en leeftijdloos, zo blijkt maar weer.
Brasa!
Geschreven door: Leonoor Wagenaar
| |
Als jij het niet meer weet
