|
Baby boomers
09 januari 2006 - Libelle
Huub van der Lubbe – Amsterdam 1953
Huub van der Lubbe is voorman van de band De Dijk die volgend jaar haar zilveren bestaan viert met een show in Ahoy. De cd Later is Nu is daar een voorproefje van.
“Volg je eigen spoor. Dat heb ik echt overgehouden aan de jaren zestig”
"Ik kom uit een katholiek gezin met zes kinderen; vier jongens en twee meisjes. Het was een beschermde jeugd. Je wist waar je aan toe was. De sfeer van toen was formeler dan nu, maar ik heb dat nooit als benauwend ervaren. Ik heb wel het lichamelijke gemis. Aanraken of knuffelen, daar deden ze bij ons thuis niet aan. Met mijn dochter Mira heb ik dat gelukkig wel. Op mijn tiende zijn we vanuit Amsterdam naar Krommenie verhuisd. Dat bracht veel openheid. In Amsterdam voetbalden we in plantsoentjes of op straat tot je bal werd ingepikt door een buurman die bang was voor zijn ramen of zijn auto en die er dan het mes in zette. In Krommenie was er ruimte, ook in de geestelijke zin. Er kon veel meer."
Hoe was jouw jeugd?
"Heel veel voetballen en buiten spelen. In de vakantie van mijn vader gingen we met de fiets naar Heemskerk. Ik spaarde een week mijn zakgeld op, dan had ik een stuiver en kon ik daar een zak koekkruimels van kopen bij de kruidenier Griffioen op de hoek. Ik weet nog dat mijn broer het eerste softijsje had ontdekt. Dat is nu niet meer voor te stellen. Mijn broer en ik waren al jong gegrepen door muziek. Op de lagere school playbackten we toen de Beatles. We hadden op zolder een loeidikke schipperstrui met zo'n kraag gevonden, en aangezien de Beatles van die coltruitjes hadden, had ik die dan aan. Tegen de tijd dat ik vijftien was, werd er al echt muziek gemaakt. Mijn ouders hadden daar niets op tegen. Ze deden aan amateurtoneel, daar hebben ze elkaar leren kennen, en mijn vader zong in het kerkkoor. Muziek, optreden en toneel, dat was wel een factor bij ons thuis. We wilden natuurlijk ook lang haar, daar waren ze weer niet zo'n voorstander van. Kapper Maas woonde bij ons aan de overkant, ze wilden hem liever te vriend houden. Dus sloten ze een compromis. Op een gezellig avondje bij kapper Maas vertelden ze hem dat hij de volgende keer niet meer het haar in de nek mocht scheren. We mochten voortaan een gedekt model. In die zin waren mijn ouders wel tolerant. Maar als mijn vader eenmaal een standpunt had, dan week hij daar niet van af. Het huwelijk van Beatrix en Claus heb ik door zijn toedoen tandenknarsend op televisie gevolgd. De voetbalclub zou die dag meedoen aan een groot toernooi in Amsterdam en daar wilde ik natuurlijk bij zijn. Mijn vader had bedacht dat het toernooi een door communisten georganiseerde toestand was om de feestelijkheden van die dag te dwarsbomen. De voorzitter is nog bij mijn vader langs geweest om uit te leggen dat de voetbalclubs van regeringswege waren verzocht iets voor de jeugd te organiseren. Maar mijn vader was niet te vermurwen"
Hoe heb je de roerige jaren zestig en zeventig beleefd?
“Het was de tijd van de protestsongs en de flowerpower. Muziek was toen ook een politiek instrument. Daar hoopte ik zwaar op. Ik had het idee dat door muziek en de jeugd die de muziek maakte en ernaar luisterde, er iets in de wereld kon veranderen. Wat dat betreft ben ik echt een kind van die tijd. Ik heb er heel lang in geloofd.
Tot een politieke groepering heb ik nooit willen horen. Dan moet je ineens mensen die er anders over denken, uitsluiten. Dat sektarische denken vond ik toen al onverdraagzaam. In onze tijd had je krakers, daar heb ik ook nooit aan meegedaan. Je kraakt iets wat niet van jou is, dat staat me tegen. Ik volg mijn eigen spoor. Dat heb ik overgehouden aan de verlichting van de jaren zestig: dat je je eigen koers moet varen. Dat probeer ik nog steeds te doen.”
En de seks, drugs en rock & roll?
“Wij zaten met De Dijk en onze vorige bandjes net na de grootste drugsroes. Coke, heroïne en pep, dat klonk wel erg spannend, maar de muziek werd er niet beter op. En ja, al die mensen die te stoned waren om voor de duvel te dansen, wat heb je daar nou aan. In de jaren zeventig had je vrije seks. Ook al zo’n armetierige situatie, dat je je lol moet halen om met zo veel mogelijk mensen naar bed te gaan. Als je zo onverschillig in de liefde of seks staat, dat het niet uitmaakt met wie je het doet... Nee, daar had ik niet zo veel mee. Ik had ook wel verschillende vriendinnen, maar die vond ik leuk, lief en mooi. Daar had ik wat mee.”
Heb jij je dochter een typische babyboomeropvoeding gegeven?
“We hebben haar proberen mee te geven dat ze niet alleen in de wereld staat, dat je als mens rekening hebt te houden met een ander. Ze is nu achttien jaar en heel sociaal. Ik heb alle vertrouwen in deze generatie, het zijn allemaal goedwillende kinderen. Ze zijn concreter en vooral materialistischer. Daar hebben we wel voor gezorgd, met het bombardement aan spullen. Die overdaad is echt een verschil met mijn tijd. Ik benijd ze daarin niet. Ze moeten ook sneller keuzes maken. Vroeger mocht je jaren over een studie doen en kreeg je nog een riante beurs ook. Ik heb Nederlands gestudeerd en naar de toneelschool gegaan. Beide studies heb ik niet afgemaakt en bleef dus zitten met een schuld van 80.000 gulden. Onze dochter deed dit jaar eindexamen en wil straks naar de theaterschool. Nu is ze een beetje aan het freewheelen. Ze heeft inmiddels twee baantjes en daar leert ze enorm van. Ze moet de kans krijgen het zelf uit te vinden. Af en toe moet je je tong afbijten en je inhouden, maar ze moet zelfstandig worden, zelf troep maken en die troep ook weer opruimen. Met de garantie dat ze altijd op ons kan rekenen als dat echt nodig is. Dat hebben mijn ouders ook gedaan. Ze hebben zich ongetwijfeld grote zorgen gemaakt, maar de deur bleef openstaan.”
Geschreven door: Margriet de Groot
| |
Als jij het niet meer weet
