|
Paradiso 2005
16 december 2005 - Parool
Mooie traditie, de drie oudejaarsavonden van De Dijk in Paradiso.
Er waren twee opvallende covers te horen, de eerste in het voorprogramma dat door De Snevo’s werd verzorgd: Marijke van Peter Koelewijn. Het nummer is 45 jaar oud, maar in de stuwende versie van De Snevo’s leek het alsof het nét geschreven was. Een openbaring trouwens, De Snevo’s. Energieke Nederlandstalige rock. Met een bassist die zo in de Clash had gekund, als de Clash nog bestond, maar de Clash bestaat niet meer, De Snevo’s gelukkig wel. Wedden dat ze van Marijke opnieuw een hit kunnen maken.
De Dijk zelf kwam met Welterusten, mijnheer de president van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh, zo’n beetje de eerste Nederlandse protestsong (prachtig ouderwets woord). De Dijk is zuinig met covers, maar als het gebeurt, wordt het origineel overtroffen. Nu ook. Het lied béét de avond in, een hamerend arrangement van drummer Antonie Broek.
Een paar maanden geleden verscheen hun CD Later is nu, een rijk en veelzijdig album waarop alles te horen is wat de band wil en in huis heeft, die magische mixture van rock en chanson, tekst en muziek met een meeslepende intensiteit. Van Later is nu werden een paar nummers gespeeld, onder meer nóg een cover, Dit kleine hart van mij, van Alex Roeka. Huub van der Lubbe riep terecht: “Onthoud die naam!”
Voor de rest in het stralende, twee uur durende concert: het vertrouwde repertoire dat vooral zo ijzersterk blijft omdat De Dijk de indruk wekt het telkens weer voor het eerst te brengen, geladen, gul en innig. De band gaat voortdurend tot het uiterste, schakelt nooit de automatische piloot in en verkent ieder nummer opnieuw.
Ik zag het concert op donderdagavond, zeg maar de opwarmavond. Een ijkpunt is altijd de duosolo van saxofonist Roland Brunt en gitarist JB Meijers tijdens Onderuit. Als die op stoom, kan er niets meer kapot. Die tilt alles op wat er dan toe op het podium gebeurd is, en nog moet gebeuren. Dan kan alles helemaal lós. Was donderdag helemaal in orde. Brunt en JB gingen diep en met hen alle mannen van De Dijk.
En het publiek had de topavond die het wilde: het jaar is bijna voorbij, de dagen worden nu echt donker, er nadert een lang en link nieuw jaar, nog even een paar uur De Dijk, vanwege veel, onder meer het optimisme, de vitaliteit, de soul, de poëzie, De Dijk zou zelf zeggen `het gevoel’, een woord dat een grote haast onbeschrijfelijke lading dekt, maar dat iedereen begrijpt die De Dijk meemaakt. In het stampvolle Paradiso was het tot in iedere hoek voelbaar: iedereen heeft het hartstikke nodig. Huub riep het donderdag, geloof ik, niet, maar meestal doet hij dat wel een paar keer: `Met z’n allen!’ Hij zong het trouwens in Recht in de ogen: `Wij zijn er ook nog’. En na afloop gaan we opgeklaard en glimlachend de nacht in. We groeten elkaar ook. Even is niemand alleen.
Geschreven door: Thomas Verbogt
| |
Als jij het niet meer weet
