|
Gedenkwaardige avond met Van der Lubbe
09 maart 1996 - Dagblad Zaanstreek
KROMMENIE - 'Je moet achterom', riepen de fietsers toen hij zaterdagavond stond te aarzelen voor de Groote Weiver. Terug naar Krommenie, terug naar de straten uit je jeugd. Vanaf het station langs de ruïne van het voormalige Witte Huisje, langs snackbar Hennie, die verworden is tot iets gezelligs met klanten, langs alles wat er niet meer is. Op weg naar je eerste literaire avond, het leven is immers één grote try-out. Huub van der Lubbe, zanger van de Dijk en sinds de bundeling van zijn liedteksten in ‘Melkboer met de blues’ ook auteur.
,,Oh Krommenie met je bardancing La Bamba en je glimlach van Miek. Met je GVO-kantine en je linoleumfabriek. Oh Krommenie, oh Krommenie, alleen de naam al is poëzie.'' Een literaire avond met een popartiest, een geboren Amsterdammer en getogen Krommenieër, 'een jongen met uitstaande oren en een droevige blik.' Een literaire avond dat werd het dus niet, een gedenkwaardige wel.
Van der Lubbe grutte wat in zijn koffertje en droeg de tweespraak voor over de melkboer en de buurvrouw die elkaar alleen verstaan als het gaat om vla en halfvolle. Hij pakte z'n gitaar en zong: ,,Ik hoef nog niet weg, want ik moet nergens naar toe. Je kan me alles vragen, maar vraag me niet hoe. Wie het weet mag het zeggen, maar die hoor je weer niet, wie het niet weet mag het zingen..''
De gelukkigen die een kaartje hadden bemachtigd hingen aan zijn lippen, terwijl hun held in zijn element raakte. Hij haalde herinneringen op aan de tijd dat hij als tienjarige Amsterdam verruilde voor Krommenie. Geen reden tot uitbundigheid, maar er waren lichtpuntjes. De katholieke lagere school kende gemengde klassen en er was een voetbalclub: Gestaag Volharden Overwint.
In het publiek ontdekte hij steeds meer oude bekenden en het ene woord lokte het andere uit. Leren schaatsen op De Ham, Busch en Dam, met die boerderij waar dat meisje woonde, hoe heette ze ook al weer? Je fietste er in elk geval graag voor om en trainer Jan(tje) Smit die Huib zei, wat Huub niks van durfde te zeggen, waarna iedereen zijn naam verdraaide. En Edo was er. Edo Schots, 'de Tolstoi van de Zuiderhoofdstraat' en vrijwilliger van de Groote Weiver, die als aangever-assistent een geheel eigen kreeg toebedeeld.
De herinneringen en anekdotes veroorzaakten een zeldzaam, intieme sfeer, waarin gelachen werd om de kwinkslagen van de vaardige performer die Van der Lubbe is. Maar waarin de bespeler van volle zalen, ook een kwetsbare twijfelaar bleek te zijn, een somberman, barstensvol emoties. Die op een vraag naar de melancholie in zijn teksten stilviel. Die zingend brokken tekst oversloeg, spiekte op een blaadje, zocht naar wat hij niet kon vinden en de tijd vergat.
Iemand riep bladzijde 57 en hij las het indrukwekkende ‘Gaat deze trein nog terug’. Onderwijl groeide het huiskamergehalte van de avond, we waren per slot van rekening onder elkaar. Benen op tafel en kletsen over de Zaanse mentaliteit en de verstaanbaarheid van zijn teksten. Een probleem, maar ook stimulans voor de fantasie. Jaren geleden waren ze trots dat het publiek in Heerhugowaard meezong, zelfs de jongens bij de bar. ,,We morsen de tijd als goedkope drank'', -'oh ik verstond altijd toverdrank'- tot iemand vroeg of ie wist wat ze zongen? ,,We rossen de meid met een kopere stang.''
Het was een bijzondere avond; ongedwongen, puur, een beetje slordig, maar ongetwijfeld uniek. ,,Krijgen we nog meer van dit soort avonden? vroeg iemand.'' Van der Lubbe: ,, Hoezo we? Gaan we samen. Gaan jullie bussen huren bij, hoe heet-ie, Hellingman. Dit is de eerste keer, behalve een optreden bij de Nacht van de Poëzie, weet ik van niks, maar het lijkt me gezellig. Edo regel jij die bussen?''
Geschreven door: Arjen van Ginkel
| |
Als jij het niet meer weet
