|
Geroezemoes verstoort gevoeligheid bij De Dijk
30 april 2001 - Eindhovens Dagblad
Maandag 30 april. HELMOND - De Dijk is een van de weinige bands die een brug heeft weten te slaan tussen de twee hoogtijperiodes van de Nederlandstalige popmuziek. In tegenstelling tot tijdgenoten als Doe Maar, Toontje Lager en Het Goede Doel ging de groep niet ten onder aan het succes of aan ruzie. In twintig jaar tijd heeft De Dijk een aardig repertoire opgebouwd met een respectabel aantal hits, waarvan de meeste zaterdag de revue passeerden. Het optreden in Plato was dan ook een feest der herkenning.
De herkenbaarheid was tevens de achilleshiel. Als er een wat minder bekend nummer gespeeld werd, verslapte de aandacht van een deel van het publiek. Zeker de meer gevoelige nummers sloegen dood op een muur van geroezemoes. Dit tot ergernis van de mensen die echt voor de muziek kwamen. 'Ik betaal geen dertig gulden voor een concert om Mien te horen beppen met Truus', aldus een van de bezoekers na afloop.
Muzikaal zat het goed in elkaar. Zeker de uitbreiding met de tweemans blaassectie Hot Haarlemmer Dijk Horns geeft de muziek een nieuwe dimensie. Gastgitarist JB Meijers, die pas na enkele nummers op het podium kwam (te laat?), zal vast ook een belangrijke bijdrage hebben geleverd, maar helaas besloot de man achter het mengpaneel om hem regelmatig weg te draaien. Ook de zang van frontman Huub van der Lubbe had wel wat meer versterking mogen hebben. Hij is sowieso slecht te verstaan, maar kwam nu ook nauwelijks boven het muzikale geweld uit.
Kijken naar Huub van der Lubbe blijft de moeite waard. Vroeger had je bij V&D een apparaat met aapjes erin. Als je daar een dubbeltje in deed, begonnen de aapjes te bewegen en muziek te spelen. De manier waarop Huub van der Lubbe beweegt, doet mij heel erg aan die aapjes denken. Toch steelt hij op een prettige manier de show. Hij lijkt op een havenarbeider, die aan het kleien is. Zijn stem is de klei, in plaats van potjes boetseert hij liedjes. Soms zo breekbaar als porcelein, soms zo stevig als een bakeliet.
Hij zingt dan wel dat hij een groot hart heeft, maar volgens mij is Huub van der Lubbe iemand met een klein hartje. 'Soms wordt het wat te gek met die populariteit', laat hij zich tijdens het optreden ontvallen. Uit zijn mond klinkt het niet als valse bescheidenheid.
De band is er puur voor de muziek. Slechts af en toe staan de schijnwerpers op de muzikanten, zoals in de toegift als JB Meijers met vaste gitarist Nico Arzbach een kort duet speelt en tijdens de harmonicapartijen van Pim Kops.
De vijfhonderd bezoekers, onder wie mensen die er zo te zien in de beginjaren van De Dijk al bij waren, maken aan het eind duidelijk om wie het toch eigenlijk draait, als ze scanderen: 'Huubje, Huubje'.
Geschreven door: Hans van de Ven
| |
Als jij het niet meer weet
