|
Schrijven als eerste levensbehoefte
03 april 2002 - Haagsche Courant
"Het kan heel verfrissend werken om even een dichtbundel te pakken en daar een of twee gedichten uit te lezen. Ze geven, in een heel gecomprimeerde vorm, een andere blik op het leven", zegt Huub van der Lubbe die, nu zijn groep De Dijk in de studio werkt aan een album dat deze zomer moet verschijnen, weer wat tijd heeft voor zijn tweede grote liefde, het voordragen van zijn zelf geschreven poëzie.
"In de studio heb ik niet zoveel te doen. Ik zing alleen terwijl mijn collega's veel tijd nemen om hun instrumenten goed op de band te krijgen. Dat biedt mij de mogelijkheid om met mijn twee boezemvrienden de pianist Jan Robijns (ik ken hem al 28 jaar) en contrabassist Bart de Ruiter (die ik ruim tien jaar geleden ontmoette) als Concordia op stap te gaan. En waar ik in de zaal dan vooral van geniet, is de rust en de aandacht die het theaterpubliek ons schenkt. Bovendien bevredigt het mijn behoefte aan optreden. Ik deel mijn kunsten graag met een publiek. Altijd gehad", aldus Van der Lubbe, die zaterdag optreedt in het Stadstheater in Zoetermeer.
Leuk is dat het poëzie- en liedjesprogramma (Huub neemt zijn gitaar mee) sterk improvisatorisch van karakter is. Geen voorstelling is dezelfde. "Ik geloof niet dat wij het op een andere manier kunnen", zegt Huub lachend. "Voor elke voorstelling is er bij mij wel de behoefte om precies te weten wat er die avond op het toneel zal gaan gebeuren. Dan bedenk ik in de kleedkamer wat ik tussen de liedjes en gedichten zal gaan zeggen. Maar net als bij De Dijk is het eind van het liedje altijd dat ik met mijn map met gedichten het podium op stap en al improviserend de avond vul. Dat ik al die afspraken met mijzelf vergeet, komt ook omdat ik wil inspelen op wat het publiek voelt of graag wil horen. Eigenlijk gebeurt zo'n invulling intuïtief, maar goed daar ben ik ook het beste in. Ik sta al zolang op het toneel dat ik daar een soort zesde zintuig voor heb ontwikkeld. En dan blijkt vaak achteraf dat de mensen die losse vorm juist appreciëren".
Huub zegt erg gelukkig te zijn als dichter op het podium. "Het is zo eenvoudig en overzichtelijk met piano, contrabas en gitaar. Ik heb nog altijd het gevoel het helemaal voor elkaar te hebben".
Het liefst zou hij helemaal geen publiciteit doen voor die dichtavonden. "Want behalve dat ik graag alleen echte liefhebbers in de zaal heb, vind ik ook dat een dichter geen reclame voor zichzelf moet maken. Tegelijkertijd echter moet ik vaststellen dat ik het leuk vind, als de zaal vol zit".
Schrijven blijkt voor Huub van der Lubbe een eerste levensbehoefte. "En tekenen... Het is mijn manier om gebeurtenissen vast te houden en voor mijzelf sprekend te maken. Waar het op neerkomt is, dat ik het onuitstaanbaar vind dat het allemaal voorbij gaat. Mijn eerste schrijfsels en tekeningen stammen uit de tijd dat ik als 5-jarige in het ziekenhuis lag. Ik heb daar, in verband met jeugdreuma, een halfjaar gelegen. In die tijd gebruikte ik het als middel om uit een vervelende situatie te ontsnappen. In de zin van: als de werkelijkheid je niet bevalt, verzin je middels je fantasie een andere".
Geschreven door: Hans Piët
| |
|
|
Als jij het niet meer weet
