|
Schouder aan schouder deinen jong en oud mee met De Dijk
16 januari 2014 - Volkskrant
‘Wie had dit toen wij 33 jaar geleden ons eerste hitje met De Dijk maakten, kunnen denken’, vraagt zanger Huub van der Lubbe aan de uitverkochte grote zaal van het Concertgebouw te Amsterdam. Het publiek antwoordt met een bulderende lach. Niemand dus.
 De Dijk keert, nadat het in 2013 een sabbatical nam, op onorthodoxe wijze terug. Later deze maand gaat een theatertour van start, nu delen ze het podium negen opeenvolgende avonden met het Amsterdam Sinfonietta orkest, dat zonder dirigent opereert. En net als bij de aanstaande theatertour zijn er enkel zitplaatsen beschikbaar. Geen gesmijt met halfvolle bierglazen, geen dansende fans, geen uitbundig meebrullende massa. In plaats daarvan: een leger aan strijkinstrumenten voor de begeleiding en composities van Bach en Tsjaikovski als tussendoortjes.
Er mogen voor een dinsdagavond in het Concertgebouw dan opvallend veel tieners en twintigers aanwezig zijn, het merendeel van het publiek is de veertig al ruimschoots gepasseerd. De jonge bezoekers zijn meestal in gezelschap van hun wederhelft, de wat ouderen bezoeken De Dijk juist met vrienden. Bij de garderobe bespreekt een groepje dames eerdere concerten.
Ze zijn rond de vijftig en gaan elk jaar een keer met z’n allen naar De Dijk. De mondigste van het stel – rood geverfd haar, uitbundig opgemaakt – vertelt geen enkele moeite te hebben met de locatie en setting. ‘Heerlijk toch? Anders ben ik na een kwartiertje al bekaf. Schei uit, het is prima zo. Lekker achterover leunen en genieten.’
Maar in de zaal is het toch even aanpassen. De kruisbestuiving tussen pop en klassiek klinkt hier en daar wat onwennig. Niet alle De Dijk-liedjes lenen zich even goed voor de begeleiding door een strijkersensemble en achterin de zaal zijn gitaren alleen tijdens solo’s hoorbaar. Elk nummer wordt met beschaafd applaus begroet.
Pas na een klein uur komt de avond opgang. Het strijkersensemble maakt van het toch al geliefde Hou me vast een groots en meeslepender geheel dan ooit tevoren. Het publiek zingt steeds luider mee, armen deinen ritmisch in de lucht of ontmoeten nabijgelegen schouders. Na afloop trakteert het publiek Van der Lubbe en consorten op een staande ovatie. Het hek is dan definitief van de dam.
De etiquette van het Concertgebouw gaat overboord. Mobiele telefoons worden aangezet om snel nog een foto of filmpje te maken.
Geschreven door: Jeroen Pen
| |
|
|
Als jij het niet meer weet
