|
Zeven stille, leeggespeelde mannen bij mekaar
26 september 2011 - www.trouw.nl
Het is zo langzamerhand traditie dat er op het Nederlands Film Festival ook een muziekdocumentaire in première gaat. En dat dat dan meteen ook een van de leukste films van het festival is. In eerdere jaren waren er Janine en Ramses. Dit jaar is er Hou me vast - De Dijk.
Suzanne Raes had twee jaar terug succes met haar film over de Greenpeace-activisten van de Rainbow Warrior die nu teruggetrokken leven op Waiheke Island, en daar vertelden over de aanslag op het schip in 1985, en wat erop volgde. Omzien zonder wrok was dat; een mooie, contemplatieve film over nooit vervlogen idealen.
De bandleden van De Dijk die Raes voor deze nieuwe documentaire een jaar lang volgde, zijn inmiddels ook vijftigers, maar omzien staan ze nog niet echt toe. Vooruitzien trouwens liever ook niet. De dertig jaar die de band nu het land door trekt, beleven de muzikanten het liefst als een eeuwig heden.
Raes reist mee in hun busje. Vooral de herhaalde opnames in het busje na een optreden zijn fraai: zeven leeggespeelde, stille mannen op een kluitje. Maar ook de optredens zelf ogen veelzeggend. Er schrijnt beslist een stilistische kloof tussen de Amsterdammers (Wij maken geen Nederlandstalige muziek, wij zijn een soulband!, aldus boegbeeld Huub van der Lubbe) en hun luidkeels meezingende fans in Bergen op Zoom of Weert.
Bij zanger Van der Lubbe knaagt er ook wel wat. Die onrust kan in 2010 worden opgelost door de samenwerking met de grote soulzanger Solomon Burke. Heel mooi zijn de beelden van de glunderende Van der Lubbe en bandlid Antonie Broek die ieder in eigen woonkamer luisteren hoe Burke op de cd met hun melodieën aan de haal gaat; ze steken het expressieve luisteren van Janine Jansen in Janine (bijna) naar de kroon.
Dat Burke onverwacht overlijdt, kort voor het beoogde gezamenlijke optreden in Paradiso, vormt minder de climax dan je zou verwachten. De regisseuse houdt afstand. Maar haar film heeft dat drama ook niet echt nodig; het dagelijkse gedoe van deze oudere muzikanten en de dingen die niet voorbijgaan, zijn op zichzelf verkwikkend genoeg.
Geschreven door: Jann Ruyters
| |
|
|
Als jij het niet meer weet
