|
Huub van der Lubbe
29 april 2004 - BN/DeStem
Donderdag 29 april 2004 - De zanger en spil van De Dijk heeft zijn band weer een jaartje vrijaf gegeven, maar kan gelukkig zelf slecht tegen stil zitten. De overlevering wil dat Huub van der Lubbe om de veertien dagen de dinsdagavond dichtend doorbrengt met twee maten in het Amsterdamse Café Zeppos.
Hieruit is Concordia voortgekomen, een trio met een theatertournee, een boek en gelukkig ook een cd. Samen met Jan Robijns (piano) en Bart de Ruiter (contrabas) zingt Van der Lubbe zijn eigen teksten en het is ongelooflijk prachtig.
Met rock-‘n’ roll heeft dit niks te maken en met De Dijk ook niet zo gek veel. Met andere muziekstijlen des te meer. Van der Lubbe zoekt en verlegt zijn grenzen en is daarbij niet eenkennig. In Geregeld Leven vormt Kurt Weill de muzikale inspiratiebron, Mijn hart kan dat niet aan is een onvervalste blues, de big band klinkt in Waar zijn de sterren aan de hemel en ook voor de smartlap haalt Van der Lubbe zijn neus niet op: in Geef me het zout bezingt hij samen met Mariëlle Tromp een uitgebluste relatie.
Dit in een dag of vijf in Studio 150 in Amsterdam opgenomen album is niet in één hokje onder te brengen. Het is een ode aan het leven in het algemeen en in het bijzonder aan de liefde (Iemand als jij), aan de vriendschap (Nog even) en de poëzie (Dinsdagavond ichtersavond).
En ik vond het nog wel jammer dat De Dijk weer zo lang met vakantie ging. Rust maar lekker nog wat uit jongens.
Geschreven door: René van der Velden
| |
Als jij het niet meer weet
