|
Twintig jaar dansen op de vulkaan
06 juni 2002 - NH Dagblad
‘Feestvieren doe je met z’n allen’ dus heeft De Dijk twee grote zalen afgehuurd en spelen de Drentse vrienden van Skik in het voorprogramma. Twintig jaar na de single ‘Bloedend hart’ is De Dijk uitgegroeid tot een niet weg te denken monument in het Nederlandse poplandschap. In Ahoy en de Heineken Music Hall vieren ze hun zelf verzonnen verjaardag. Een overzicht van twee decennia muziek zonder verveling en een voorproefje van het nieuwe album ‘Muzikanten dansen niet.’
Een verpleegster staat naast een jongen die ligt op een divan. Zijn mond gaat open en dicht en na enig frommelen onder zijn T-shirt verschijnt er een rode plek ter hoogte van zijn borstbeen. Uit de boxen klinkt Huub van der Lubbe zingend over zijn ‘niet te stelpen bloedend hart’. De jongen zou met glans de playbackshow winnen. Dat is nu inmiddels twintig jaar geleden en in de tussentijd werd ‘Bloedend hart’ een evergreen zonder ooit de hitparade te hebben gehaald.
‘Ik doe niks & ik doe niks. Ik hang alleen maar rond, ik kijk eens door de ramen en ik krab wat aan mijn kont.’ Pop in je moerstaal, dat was eerst even wennen. Het klonk net iets harder dan wanneer je in het engels zong, maar op den duur bleef die ene regel hangen. Dat bleek tijdens de live-concerten, want De Dijk stamt nog uit de tijd dat succes niet via televisieprogramma’s gecreëerd werd. Eerst het zalencircuit in en spelen tegen de ruggen van de bezoekers aan de bar van het jongerencentrum. Of het voorprogramma vullen van Raymond van het Groenewoud & the Centimeters in Paradiso, de entree bedroeg zeven gulden vijftig, exclusief dat ellendige lidmaatschap.
Stampei (1976) heette de band die vooraf ging aan de naar Amsterdamse Zeedijk vernoemde groep. De broertjes Hans en Huub van der Lubbe, indertijd woonachtig in Krommenie, vormden met gitarist Nico Arzbach nog altijd woonachtig in Zaandam toen al de kern en zijn tot op de dag van vandaag bij elkaar gebleven. In gezelschap van Jantien Keunen, het baken in de zee van publiciteit en belangen, die sinds het begin regelde wat een manager diende te regelen. Vanaf de tweede elpee ‘Nooit meer Tarzan’ (1983) voegden zich hierbij Antonie Broek (drums) en Pim Kops (toetsen en gitaar). Sindsdien maakte dit vijftal nog tien albums en zijn er weinig muziekliefhebbers die niet een of meer nummers of enkele tekstfragmenten van De Dijk kennen.
Ruim twee miljoen mensen hebben in de loop der jaren in het jongerencentrum, tijdens de kermis, in een feesttent, in Paradiso, Ahoy of De Waakzaamheid gedanst op de ‘vulkaan’. Op een Bevrijdingsfestival, op Parkpop, Waterpop dan wel Pinkpop hebben ze verklaard een ‘groot hart’ te hebben, het niet alleen te kunnen en misschien wel moeten ‘lachen van het huilen’. ‘Bloedend hart’ inspireerde tot een playbackact en sindsdien heeft de Amsterdamse formatie er voor gezorgd dat er in auto’s, tijdens het werk en de afwas werd mee gefloten of gezongen. Amerikaans en Brits georiënteerd waar het gaat om de soul, rock en blues is de band zo Hollands als de naam doet vermoeden. ‘Het zou allemaal een stuk simpeler zijn als het niet zo ingewikkeld was’, zingt Huub. En inderdaad bij nader inzien liet de wereld na 1982 zich niet zo makkelijk veranderen als gehoopt. ‘Tussen droom en werkelijkheid is het ongelijk verdeeld’ en zo heeft iedere Dijkliefhebber zijn eigen voorbeelden. Van der Lubbe groeide uit tot de dichter die het leven observeert en gevoelens onder woorden brengt die iedereen wel eens bij zichzelf voelt opkomen.. Tussen de meezingrefreinen als ‘Waar is iedereen’ verstopt hij zinnen als: ‘De nacht hangt als een natte dweil aan een maan van ouwe kaas.’
Geestverwante bands als The Scene en Tröckener Kecks hebben ze overleefd en de familie van De Dijk dijde uit. In 1992 met Mike Booth (trompet) en Roland Brunt (saxofoon) alias De Hot Haarlemmer Dijk Horns en bevriende bands als Skik. De formatie ondervond dat de wereld voor Nederlandstalige rock & soul groter was dan verwacht. Dat bleek tijdens tournees in de VS, de voormalige Sovjet Unie en recent nog in Suriname en de Nederlandse Antillen. De groep wist bovendien een fijne neus te ontwikkelen voor publiciteit, zonder zich daarbij overal voor te lenen.
Principieel en consequent heeft de band altijd geweigerd mee te werken aan promotiecampagnes voor commerciële producten. Dat heeft de Postbank onlangs nog gemerkt toen ze voor de komende jubileumconcerten kaartjes weggaf en de winnaars er op konden rekenen dat De Dijk bepaalde hits zou spelen. De suggestie van medewerking werd ten onrechte gewekt en de reclameactie werd begeleid met excuses onmiddellijk stopgezet.
De pers verdrong zich rond Van der Lubbe toen deze in 1998 aankondigde dat de groep een een jaartje rust zou nemen. De laatste concerten van de eeuw werden gegeven en om de tijd te overbruggen verscheen er een compilatie- en live cd plus een fotoboek. Je kon geen tijdschrift of krant openslaan of De Dijk vertelde over het vooruitzicht van nietsdoen.
Deze zomer verschijnt er een nieuw album en plotseling blijkt De Dijk jarig te zijn. De eerste single van de gebroeders Van der Lubbe dateert uit 1979. Alleen was ‘Blij dat het morgen maandag is’ het debuut van Stampei. Gekozen is voor de eerste 45-toerenplaat van De Dijk en die is twintig jaar oud. Niemand kon toen bevroeden dat in een volgende eeuw duizenden zouden zingen over het krabben en vervolgen met ‘Ik zie niks en ik hoor niks mijn hoofd zit vol met smart, ik voel alleen het bloeden, het bloeden van mijn hart.’
De Dijk ’20 jaar jarig’ 8 juni Ahoy, Rotterdam en 14, 15 juni Heineken Music Hall, Amsterdam. Op 10 juni verschijnt de single ‘Ga in mijn schoenen staan’ gevolgd op 19 augustus door het album ‘Muzikanten dansen niet.’
Geschreven door: Arjen van Ginkel
| |
Als jij het niet meer weet
