|
De Dijk heeft geen zwakke plekken
05 september 2002 - Radio Wereldomroep
De Dijk toert onvermoeibaar langs het Nederlandse clubcircuit en levert met hun platen constante kwaliteit af. Twintig jaar ervaring, zonder een spoor cynisme. Dat dwingt respect af.
Begin jaren tachtig: Doe Maar staat in zalen vol gillende meisjes, in hun kielzog opereren Toontje Lager, de Frank Boeijen Groep en Het Goede Doel. De Dijk begint net aan een muzikale carrière met de hit ‘Bloedend hart'. Twintig jaar later. Frank Boeijen is er nog, maar zonder groep. Doe Maar en Het Goede Doel geven reünieconcerten. En De Dijk levert in nagenoeg dezelfde bezetting het elfde studioalbum af, en staat voor een publiek dat zowel verjongt als in leeftijd meegroeit.
Respect
De groep vertoont geen spoor van cynisme of vermoeidheid. Daarom dwingt hun nieuwe plaat respect af. Muzikanten dansen niet klinkt even enthousiast als een debuut, terwijl de groep zo langzamerhand alle feestzalen, jongerencentra en concertpodia van Nederland tot vervelens toe moet kennen. Zanger Huub van der Lubbe zingt alsof zijn leven ervan af hangt. Geen pose, geen opgeklopt ego, maar een veertiger die vol vuur kiest voor het leven dat hij leidt.
Net als op hun vorige cd´s is een zinderende rol weggelegd voor de Hot Haarlemmerdijk Horns. En er is een nieuwigheidje: een gospelkoor onder leiding van Berget Lewis. Maar verder hoor je vooral De Dijk. Alle nummers klinken als een klok. De groep heeft geen zwakke plekken, zij kennen veel te goed hun sterke kanten en buiten die uit. Het resultaat dampt, zweet en broeit. Spannend op alle fronten.
De liefde
Op Muzikanten dansen niet veel ruimte voor de liefde, zoals alleen Huub van der Lubbe die kan bezingen. Groots in kleine dingen en daardoor voor iedereen herkenbaar. Tekstueel ontwikkelt hij zich meer en meer. Zo is de tekst van `November´ een lyrisch gedicht en `Mijn liefjes ogen´ is geïnspireerd op een zin uit een gedicht van Shakespeare. Van der Lubbe kijkt goed om zich heen. Naar collega-muzikanten in het titelnummer (met een onvervalst ‘Olé'-intro!) en naar zichzelf in `Niemand weet´.
Eigenlijk is de nieuwe cd van De Dijk niets bijzonders: hij is even goed als alle vorige. Maar de gedachte aan hun twintigjarig bestaan zorgt bij beluistering voor nét iets meer plezier en bewondering.
Geschreven door: Angelique Stein
| |
|
|
Als jij het niet meer weet
